o kwiatkach

Profesjonalni ogrodnicy raczej niech nie czytają i nie oglądają.
Mam pod schodami przy wejściu do domu spłachetek ziemi i wsadzałam tam radośnie wszystko, w co wątpiłam.
W lutym kupujemy w marketach podpędzone hiacynty i żonkile, to takie zaklinanie wiosny. Pachną w domu jakiś czas a potem trzeba się z nimi pożegnać. Bo to się sadzi do gruntu dopiero jesienią i nie wiadomo czy coś z tego wyrośnie i gdzie to trzymać przecież się zapomni. A generalnie to się po prostu nie chce w środku zimy zajmować kilkoma cebulkami. Ale ja jestem z tych chytrych na kwiatki i zima-nie-zima, czekam aż się trochę ociepli gleba i potem zakopuję je byle gdzie, niech sobie same radzą.
Albo coś z nich będzie albo nie.

miniaturki

Z jednej doniczki miniaturowych żonkili zrobiła się pokaźna kępka, śliczne są, takie malusieńkie, zwróćcie uwagę - obok rośnie barwinek i jest prawie takiej samej wielkości.

Hiacynty lubię za zapach. Wiem, wiem, zaraz mi napiszecie, że ich woń powoduje migrenę i jest nieznośny ale ja lubię i już. Nie ból łba, zapach kwiatków lubię, dlatego mam też piwonie, lilie, tytoń i bzy. 
Tu wsadzone z doniczką w zeszłym roku, szybko-szybko z myślą, że się potem przesadzi i tak zostały. 

Zaraz obok usiłują przeżyć pierwiosnki, bezlitośnie koszone cały sezon. 

Krokusy już przekwitły, za nimi widać wyłażącą z ziemi piwonię a z drugiej strony barwinek, który przez cały rok okrywa to miejsce. 

I nie ma się co wtrącać, niech sobie rosną. Taki ogródek w sam raz dla lenia.