strudzonemu dajże wody..

Od czasu do czasu, przeważnie latem, ścieżką wiodącą na Brzankę szli turyści. Czasem była to grupa hałaśliwych kolonistów (dziadek Fabian ich nie cierpiał bo biegali jak dziki niszcząc wszystko po drodze, zrywali niedojrzałe owoce i wywracali ustawione w pocie czoła kopki zboża) częściej szło kilkoro młodych ludzi ubranych w wojskowe kurtki z plecakami na ramionach.

Zatrzymywali się koło dziadkowej wozowni na odpoczynek, było to ostatnie otwarte miejsce, potem już ścieżka wiodła do lasu stromo w górę. Czasem prosili o wodę lub pytali, czy jeszcze daleko. Mama wynosiła nieznajomym kwaśne mleko w półlitrowych garnuszkach mówiąc, że lepiej się napiją mlekiem i nie ma za co dziękować bo mleka jest cała bańka, na zdrowie.

Pewnego lata dwójka młodych ludzi rozbiła maleńki namiot w paryi. Latem paryja wysychała, podmokłe łąki zarastały wysoką trawą, w krystalicznie czystym strumyku przemykały cienie pstrągów, na stoku dojrzewały maliny, pachniało ziołami, poziomkami i paprocią. Polanę zewsząd otaczał las i tylko błotnistym wąwozem idąc w górę jak na piec można było dotrzeć do cywilizacji.

Tak to miejsce widziała ta dwójka, ja tam biegałam na poziomki i na borówki po kilka razy dziennie i mi do głowy nie przyszło, że to dzicz!

Przyszli pewnego dnia do babci kupić ziemniaków, chcieli sobie upiec w ognisku. No gdzie za parę ziemniaków brać pieniądze, grzech bym miała! – tak powiedziała babcia Klarka, i tak z pewnością myślała.

Innym razem mama kazała mi zanieść „turystom” talerz pierogów z borówkami, polanych gęstą śmietaną.

- Tylko pamiętaj, masz całą drogę śpiewać a jak dojdziesz do grubej jodły to stań i zawołaj, że coś przyniosłaś.

- A co mam śpiewać?

- Co chcesz, byle głośno, żeby słyszeli, że idziesz.

Wydawało mi się to bez sensu ale mamy trzeba słuchać bo jak nie to marny los.

Szłam niezwykle ostrożnie trzymając przed sobą miskę i darłam się jak nawiedzona

dzień kobiet dzień kobiet

niech każdy się dowie że dzisiaj święto dziewczynek

uśmiechy są dla nich

zabawa i taniec piosenka z radia popłynie!

Zabijcie mnie, do dziś nie wiem, dlaczego śpiewałam akurat to, wiem natomiast, dlaczego miało być głośno. Wy pewnie również się domyślacie.

Wreszcie stanęłam pod grubą jodłą, jakieś dwadzieścia metrów od polanki z namiotem  i zawołałam – proszę pani, nasza mama mi coś kazała przynieść!

To było tylko parę pierogów a „turyści” dziękowali mamie chyba z pół godziny.

Którejś nocy rozpętała się burza i leniwy strumyk przeobraził się w rwący potok, zalewając łąkę aż po pierwsze drzewa. Dla obozowiczów z paryi natychmiast znalazło się miejsce na sianie nad wozownią. Kiedy wyjeżdżali, chcieli dać mamie jakieś pieniądze ale ona o zapłacie nie chciała słyszeć.  

nasi kupowali ser
zdjęcie A.J.

Dzieci wróciły zachwycone Bałkanami. Albania gościnna, życzliwa, serdeczna. Tam jeszcze można dostać za darmo szklankę lodowatej wody i nie tylko wody;)