strasznie śmiesznie

Nie zawsze jest się z czego śmiać ale czasem dostrzegam groteskowość jakiegoś zdarzenia i trudno mi się powstrzymać, choć bardziej na miejscu byłby płacz. Taką mam naturę. Mam wrażenie, że żartem da się choć trochę oswoić nieznane, śmiechem pokonać lęk i rozładować napięcie. Jak się obśmieje to, co groźne, to przestaje być strasznie i robi się jakoś lżej.

Niejeden dowcipniś skończył w więzieniu, opowiadając kawały, dlatego kawałów politycznych nie opowiadam ale jak ktoś chce to śmiało, można zostawić w komentarzach i jeśli naprawdę za to zamykają to spotkamy się w tiurmie, no co, wiadomo, że blogerzy to gatunek ekscentryczny więc i miejsce zlotu wybierają wyjątkowe.

Ale to nie na ten temat co zaczęłam, a do brzegu daleko.

Nie można się więc śmiać prawie z niczego bo się obraża cudzą godność i uczucia, doszło do tego, że tu na tym blogu najczęściej wyśmiewam się sama z siebie, no, pięknie.

Dowiedziałam się wczoraj o kobiecie, która codziennie przez 10 dni pielgrzymuje do miejsca kultu, niosąc przed sobą obraz. Idzie 15 km a wraca busem. Wydawało mi się to z początku zabawne, a przecież  nie ma się co śmiać bo jakoś nie śmiejemy się z ludzi biegających dla relaksu, chodzących po górach czy systematycznie ćwiczących na siłowni. Po coś to robią – dla zdrowia, dla lepszej kondycji, dla odpoczynku. Nie różnią się tak naprawdę niczym od pani, która idzie drogą do kościoła i niesie przed sobą obraz. Też tego potrzebuje.

No ale .. zamieszczam dwa obrazki, skradzione z internetu. Nic śmiesznego.