jedna krew

Najpierw było nas cztery, najstarsza miała sześć lat kiedy ja, najmłodsza, przyszłam na świat. Upłynęło kolejnych sześć lat i urodziły się jeszcze dwie, prawie rok po roku.

Nie mam pojęcia, w jaki sposób udało się mamie wychować taką gromadkę. W górach, do których nie przywykła, w małym domku na skraju lasu, w niezwykle ciężkich warunkach. Dla mamy wszystko było trudniejsze bo nie pochodziła stamtąd, nie umiała pracować tamtejszymi narzędziami, inaczej się ubierała, nie rozumiała  gwary i była samiuteńka jak palec. Tylko te dzieci, mąż i teściowie.

Dbała o nas ale równocześnie uczyła nas dbałości o siebie i o rodzeństwo. Całkiem naturalne było opiekowanie się młodszymi, dzielenie się wszystkim i wzajemna troska. W domu istniał wyraźny podział na dzieci i dorosłych i z dorosłymi nie można się było kolegować,  dorosłych należało słuchać. Wszelkie spiski, tajemnice i wygłupy obejmowały strefę dziecięcą, dzieci razem z dorosłymi pracowały i obchodziły święta kościelne i rodzinne - był to ważny element wychowawczy.  Nikt z dorosłych nie wtrącał się w dziecinny świat zabaw, chyba, że zabawy stawały się niebezpieczne.

Wcale nie było zawsze sielankowo, choć tamten świat był prosty i przejrzysty.

Ile to razy miałam wojnę z powodu grzebania w teczkach starszych sióstr! Chodziło o to, że nałogowo czytałam wszystko, co wpadało mi w ręce i często te książki i zeszyty nie wracały na miejsce. 

- Mamo, ona mi zabrała książkę do niemieckiego! Siostra chodziła do pierwszej liceum, więc ja miałam 9 lat. Matka musiała być mocno zajęta albo nie bardzo przejmowała się naszym skarżeniem  bo tylko wrzasnęła na mnie – tobie nie wolno czytać książek do niemieckiego, masz grzech! 

Zdumionemu księdzu, który spowiadał mnie z okazji pierwszego piątku, wyszeptałam właśnie ten grzech jako pierwszy i najcięższy. Nie mógł zrozumieć i dopytywał się, jaka to była książka i co tam wyczytałam. 

Były rysunki a pod nimi podpisy ”was is das das is pies, kot i domek!”- odpowiedziałam.

Znałam wszystkie koleżanki moich starszych sióstr bo wszędzie za nimi chodziłam. To musiało być dla nich naprawdę uciążliwe choć opiekowały się mną z wielką troską i nie spotkała mnie nigdy żadna krzywda. 

Kiedy urodziły się dwie młodsze, przypadł mi obowiązek pilnowania i kołysania, starsza z sióstr mogła je również kąpać – dziesięciolatka znakomicie potrafiła przewinąć, wykąpać i  nakarmić  niemowlę, nie było w tym nic szczególnego. 

Bardzo szybko rozjechałyśmy się po świecie. Najpierw na stancje, do pracy, potem powychodziłyśmy za mąż. Było raz tak, że wszystkie cztery  jednocześnie chodziłyśmy w ciąży.  Potem przy okazji rodzinnych spotkań przewijałyśmy hurtowo dzieci a było i tak, że ciotki karmiły piersią to niemowlę, które akurat się darło, nieważne, swoje czy cudze.

Kiedy się odwiedzamy, nie musimy nic z sobą wozić, bez skrępowania korzystamy z rzeczy siostry, nie mam problemu z zapytaniem – Asiu, dasz mi jakieś skarpetki do spania? A gdyby do mnie przyjechała siostra przywożąc swój ręcznik czy szampon to bym powiedziała – wiesz, przykro mi, że się moim brzydzisz!

Nie zawsze jest między nami zgoda. W dzieciństwie kłóciłyśmy się o ciuchy i o skarżenie. W dorosłym życiu nie kłócimy się. Zdarza się nam popełniać różne błędy i w nich tkwić. Czekamy, niech się samo „wykotłuje”, niech każda błądzi po swojemu. Trzymamy się wówczas na dystans. Kiedy ten czas jest niepokojąco długi, dzwonimy do matki lub do innej siostry aby dowiedzieć się, co tam się dzieje. Wówczas matka pyta – to ty nie masz jej telefonu i nie umiesz zadzwonić?

Zwierzamy się z najtrudniejszych tajemnic i rozważamy wyjścia z sytuacji w najcięższych sprawach. Raz podjęłam życiową decyzję dzięki pomocy jednej z sióstr i całe szczęście, że mi wówczas tak mądrze poradziła. Innym razem druga siostra widząc, że mnie nie przekona, powiedziała – trudno, kiedyś będziesz żałować. Prawda, teraz żałuję, że jej wówczas nie posłuchałam.

Z okazji Międzynarodowego Tygodnia Sióstr i bez okazji wyznaję – kocham moje siostry.