baba na drodze

bije po oczach?

Nie przerażajcie się, nie przystałam do szafiarskich blogów ani nie dostałam tego  zestawu do promowania sklepu z tanią odzieżą. Sama dobrowolnie i z premedytacją ku zgrozie i zgorszeniu kupuję i noszę takie rzeczy. Mam jeszcze czerwoną torebkę, rude i zielone szaliki, czerwone spodnie i sukienki oraz "oczojebne" turkusowe i żółte bluzki.

Obiło mi na starość? Nie, nie noszę przecież tego wszystkiego razem. Do szarej czy brązowej kurtki zakładam jaskrawy szalik, do czarno-białego zestawu biorę kolorową torebkę.

 Jeżdżę tramwajami,  chodzę po krakowskich ulicach  i chcę być widoczna. Boję się o swoje życie i zdrowie. Przykro mi ale muszę to powiedzieć – po Krakowie jeżdżą wariaci, desperaci, samobójcy i mordercy. Oraz chamy. Jeżdżący normalnie są w mniejszości.

Mam taką stałą trasę – wysiadam z autobusu podmiejskiego, wychodzę na wiadukt i tam jest skrzyżowanie ze światłami żądania. Wciskam guzik. Skręcający na moje przejście mają zieloną strzałkę.  Prawie zawsze komuś się śpieszy i wymusi na mnie pierwszeństwo, na mnie, gdy jestem w połowie pasów. Uczucie okropne bo nie wiadomo, czy uciekać czy się cofać, czy on zdąży zahamować jak nie ucieknę. Więc kłusem i prosto pod tramwaj.

Kierowcy tłumaczą się, że jest krótka zmiana świateł i dlatego nie chcą czekać. Jak dla kierujących jest krótka to dla pieszych również, z trudem zdążę przejść na drugą stronę i już jest czerwone. Panie i panowie, a komu lepiej czekać, wam w ciepłym aucie czy nam, stojącym przy krawężniku z parasolem, z przemarzniętymi rękami, schlapani po kolana breją zmieloną przez auta?

To miejsce w Bronowicach to tylko przykład. Zaczęłam od jaskrawej części odzieży noszonej dla poprawienia widoczności. Robię to, bo widzę, jak to wygląda z perspektywy kierowcy. O zmroku osoba ubrana na szaro lub czarno jest niewidzialna. U nas na wsi  chodniki są po jednej stronie drogi a ludzie i tak chodzą jak im wygodniej. I nie widać ich. O rowerzystach jeżdżących bez świateł nie wspomnę, bo ostatnio codziennie widuję pana w odblaskowej kamizelce, brawo.

Tyle mogę zrobić – mieć jakiś widoczny, kolorowy, jaskrawy element, ale nic nie poradzę, gdy rozpędzony samochód przejeżdża mi przed nosem, gdy przechodzę przez ulicę. Podam jeszcze jeden przykład. Na Królewskiej koło AP idę śmiało bo mam zielone, nagle pisk, samochód zatrzymuje się w połowie pasów, uskakuję na jezdnię i patrzę zdumiona na kierowcę. Babeczka wzrusza ramionami i odwraca głowę. Nic się nie stało. Jasne. Tym razem jeszcze nic.

Dodam na koniec, że zawsze uśmiecham się w podziękowaniu dla kierowcy, który widząc, że chcę przejść, zatrzyma się i mnie przepuści. Czuję się wtedy po prostu bezpiecznie i myślę – jeszcze będzie to normalne, doczekam.