a na obiad pieczeń

Mam w archiwum kilka kopii roboczych tekstów pisanych spontanicznie, mam nadzieję, że nigdy nie wypłyną na główną stronę. Nauczyłam się panować nad blogiem i nad emocjami i bardzo się z tego cieszę. Blog jest jak dom i ja tu nie chcę kłótni, wyzwisk, złości i obrażania, bo do takiego domu się nie przychodzi chętnie aby odpocząć, przeciwnie, omija się go z daleka. Każdy ma prawo mieć swoje zdanie ale też  trzeba uszanować zdanie innych. Przecież ja się z Wami związałam, lubię Was, jak kogoś nie ma dłużej to się zastanawiam, co się dzieje, czy wszystko w porządku, jak o rodzinę albo znajomych. Jak mi ktoś napada na czytelniczkę, która tu jest od początku to czuję się prawie tak, jakby atakowana była moja rodzona siostra. W tworzeniu wspierającej się społeczności nie ma nic złego, człowiek potrzebuje mieć stałe, pewne miejsce, gdzie może odetchnąć i wiedzieć, że nikt na niego znienacka nie naskoczy. Dlatego na moim blogu nie będzie    kłótni i ubliżania, wszak jestem  odpowiedzialna za wszystkie treści tu umieszczone.

Koniec kazania.

Druga część będzie o umundurowaniu. Te nowe blogi na onecie kojarzą mi się z mundurkami, wszystkie takie same, aż przykro patrzeć. 

Czy mi się zdaje, czy wszyscy chodzą po mieście w takich samych butach? Jest jakaś akcja czy co? A może   to tylko u nas, ale ja oczywiście zawsze dowiaduję się na końcu. Chodzi konkretnie o ten model - sznurowany trzewik na słupkowym obcasie. Trzeba do nich mieć długie i zgrabne nogi bo inaczej się wygląda jak prosię na kopytkach. 

Pamiętam taki szał na umundurowanie ulicy ale to były lata 80, 90, potem już nic podobnego się nie działo. Białe kurtki, pamiętacie? Wszyscy w białych kurtkach. Nie miałam, ja nigdy nie mam rzeczy, które są najmodniejsze. I jeszcze  białe kozaczki, żeby nie zostawiać śladów na śniegu.  Albo okropne, czarne sandały na topornych koturnach. 

Ale żeby tak teraz, kiedy jest taka różnorodność. Jednak myślę, że to jakaś zmowa. Miłego wieczoru!