na szczęście nie jestem nauczycielką

Pod Wawelem stoją dziesiątki autokarów – sezon na wycieczki szkolne w pełni. Ustawiają się w pary i zasuwają prosto do smoka. Tam jest chwila na zdjęcia i na pierwsze zakupy, bo koło smoka kramy z pamiątkami a dzieci dopiero zaczynają wycieczkę więc jeszcze mają pieniądze. Gwar, śmiech, przekrzykiwania a nad wszystkim góruje głos pani.

Uważam, że szkolna wycieczka to dla nauczyciela najgorszy dzień w pracy! Mało tego, ja bym z miejsca osiwiała i do pomocy zaangażowała ze trzech policjantów. Na szczęście nie jestem nauczycielką i mogę sobie tylko wyobrazić, co się dzieje na takich wycieczkach.

Już w autokarze dzieci mogą zacząć chorować. Chyba, że się coś zmieniło i matki  nie pakują na drogę dzieciom jedzenia jak dla pułku, czyli - kanapeczki, soczek, banan, jabłuszko, czipsy, batonik i jakby ktoś był głodny po poczęstujesz Jasiu drożdżówką! A jazdy trzy godziny. Zapomniałam o butlach ze słodkimi lepiącymi napojami. Koniecznie. Służą do oblewania się.

Już wiemy – to nie choroba lokomocyjna tylko każdy normalny człowiek jak tyle zeżre podczas jazdy i popije słodkim gazowanym to puści pawia. Smród nie do opisania, jedno dziecko zacznie to inne za nim. Wysiadam i uciekam do lasu. Na szczęście nie jestem nauczycielką.

Może się jednak zdarzyć, że dzieci zdrowo i szczęśliwie dotrą do celu i wysiądą z autobusu tak, jak napisałam na początku, wesołe i ciekawe, jak to ten smok wygląda. Tylko te dwie dziewczynki chcą siku! Jak te dwie to i ten chłopiec. Oj ten chłopiec chce coś więcej. Proszę bardzo,  jest toaleta tuż przy parkingu, czekajcie cierpliwie. Nie wszyscy wytrzymali, nieszczęście! Nie, to nie zatrucie, jak się jadło całą drogę to jest efekt…nie do wytrzymania. To akurat nie jest wymysł autorki tylko fakt, zdarzył się taki wypadek i przytomna nauczycielka musiała rozejrzeć się za sklepem ze spodniami i bielizną dla dzieciaka. Na szczęście.

Niech wreszcie idą na ten Wawel! Poszli, całkiem niepotrzebnie bo ze zwiedzania Katedry i tak nic nie zapamiętają, przeciskają się karnie jeden za drugim i marzą, by już wyjść na zewnątrz a nie słuchać ględzenia    prawie takiego samego, jak w szkole. Na podziwianie marmurowych sarkofagów przyjdzie czas za kilkadziesiąt lat, no co, przecież jak już królowie leżą tak w tych grobach od wieków to nie ma wielkiej różnicy, kiedy się ich odwiedzi.

Potem obowiązkowo na Rynek. Mieszkam w Krakowie prawie trzydzieści lat ale jak się mam zanurzyć w ten tłum to się czuję, jak na zatłoczonym basenie w lipcu. Niesamowity zgiełk, wrzawa, nie potrafię zobaczyć tego miejsca oczyma dziesięcioletniego dziecka, które jest tu pierwszy raz. Ja bym się od razu zagapiła i zgubiła! Na szczęście dzieci mają teraz telefony. Dzwonią do mamy, robią sobie zdjęcia, wydają resztę pieniędzy na pamiątki – pluszowe smoki, ciupagi, pierścionki, korale, lajkoniki, no i coś do jedzenia! Dobra, oszczędzę Wam opisu skutków jedzenia tego, co można kupić i zjeść na Grodzkiej w tych wszystkich budkach i okienkach z jedzeniem ulicznym.

Pogubiły się dzieci czy nie? Jeśli wycieczka miała zaplanowany obiad, to teraz wszyscy idą jeść, a potem wiadomo co. Nie, nie to,  o czym myślicie. Otóż po obiedzie jest dalsze zwiedzanie i dnia na pewno nie starczy, by zobaczyć to, co najważniejsze. A potem powrót do domu i wspomnienia na całe życie – o tym, jak dzwonili każdym domofonem na ulicy, o Kasi, która zgubiła telefon, o Marcinie, który wepchnął Krzyśka do kałuży i o tym,  co się wyczyniało na tylnych siedzeniach. Bawcie się dobrze!