zaufanie i odpowiedzialność

Mawiałam czasem do swego dziecka – uważaj na siebie bo kiedyś naprawdę coś sobie zrobisz albo  ktoś pomyśli, że cię bijemy! 

Jeździli na rowerach, na rolkach, budowali „bazy”, bili się „na szable” i dorośli nie bardzo się w te dziecięce zabawy wtrącali. Ochraniacze – tak, był twardy warunek – albo zakładasz albo nigdzie nie jedziesz. Ale i tak chłopcy byli posiniaczeni, podrapani, woda utleniona, bandaże i plastry zawsze musiały być pod ręką. Piszę - chłopcy - bo to była paczka kolegów, mieszkali niedaleko siebie, razem się bawili, razem  jedli, gdzie było bliżej tam opatrywali rany.

Teraz czasem myślę, że pewnie by mi odebrali dziecko za brak opieki a dziecko mówi, że te zabawy z „bandą” wspomina jako szczęśliwy czas. 

To „odbieranie” dzieci przybiera niepokojący kierunek bo ja to mówię żartobliwie ale młodym rodzicom wcale nie jest do śmiechu. Piszę tu o odpowiedzialnych, kochających rodzicach, którzy dla dziecka gotowi są na każde poświęcenie.

Kobieta jest w domu z dwojgiem dzieci, jedno młodsze śpi, drugie ma osiem lat. Nie ma ich z kim zostawić a trzeba koniecznie kupić leki. Co musi zrobić? Zabrać obydwoje dzieci z sobą, bo dzieci nie wolno zostawiać bez opieki.  Znam dzieci, które doskonale potrafiły zająć przez chwilę  młodszym rodzeństwem i nigdy nikomu nie stała się krzywda. Może się stać krzywda? – może. Matka wyjdzie a w tym czasie młodsze się obudzi i będzie płakać, starsze nie będzie mogło go uspokoić i wystraszone wezwie pomoc. Czyli mądrze zrobi. Ale nie śmiałabym od razu oceniać tej kobiety jako nieodpowiedzialnej i odbierać jej dzieci.

Dziecko idzie spać a do rodziców przychodzi dwoje znajomych. Wypijają po jednym drinku, powtarzam, po jednym, w butelce zostaje wódka. Dziecko budzi się, wchodzi do kuchni, sięga po butelkę i rozbija ją. Nic się nie dzieje, ale gdyby się pokaleczyło to od razu widzę te nagłówki: „krew w oparach wódki”, „rodzice na odwyk, dziecko do rodziny zastępczej” i pełne potępienia komentarze, bo jak można dopuścić do takiej sytuacji, powinno się przewidzieć. No tak, po prostu schować butelkę do lodówki. I tyle, a nie od razu robić z tych rodziców patologiczną rodzinę.

Ale z tą przewidywalnością jest różnie. Komu się nie zdarzył w dzieciństwie wypadek, niech o tym napisze. Kto się nie skaleczył, nie nabił sobie guza, nie zjadł czegoś obrzydliwego  a potem wymiotował jak kot?

Można wiele rzeczy przewidzieć. Nie pozwalałam żadnemu dziecku na chodzenie z jedzeniem i piciem. Bo się może zakrztusić, to jeden z najgroźniejszych wypadków. Zjedz i wypij przy stole a potem idź się bawić. Koniec dyskusji. Przy okazji nie miałam uświnionych żywnością mebli i podłóg. Nie pozwalałam zaczepiać zwierząt ani zwierzętom zaczepiać dzieci. Nie pozwalałam pracować narzędziami dla dorosłych, to się nigdy dobrze nie kończy. Byłam bardzo surową matką ale i tak nie udało mi się uchronić dziecka przed wypadkami – kto przewidzi, że dziecko skoczy z fotela i złamie sobie kość w pięcie?

Dochodzi do absurdalnych sytuacji. Mama nie da dziecku kawałka czekolady bojąc się potępienia społeczności bo się słodyczy dziecku nie daje tylko brokuły, będzie karmić piersią przez wiele miesięcy nie dlatego, że chce, przeciwnie, nie chce, nie lubi i jest to dla niej udręka ale się boi tego potępienia. Będzie chodziła za dzieckiem krok w krok, nie pozwalając mu na jakąkolwiek samodzielność, aż wreszcie to, gdy wyrwie się spod skrzydeł, naprawdę zrobi sobie krzywdę nie umiejąc korzystać ze swobody. 

Czasem analizuję różne zachowania z przeszłości i najczęściej żałuję, że nie spędzaliśmy więcej czasu we troje bo ten czas się już nigdy nie wróci, ale jednocześnie wiem, że zaufanie jest niesłychanie ważnym elementem wychowania i cieszę się, że nigdy nie traktowałam dziecka jak idioty, który nie wie, że nie wkłada się ręki do ognia bo się można poparzyć.