bonus dla psiarzy

koń nie chciał grać z psami

Mały z piłką w pysku

Ten rudy nazywał się Bobas i zaczepiały go dzieci, bo miał wiecznie uśmiechniętą mordę i wyglądał jak zabawka. Pewnego dnia ścierpłam ze strachu widząc, jak dziewczynka idąca ze sklepu beztrosko karmi Bobasa czipsami, wkładając rączki przez sztachety ogrodzenia. Rączka taka na jedno kłapnięcie!

Kiedy zamieszkał z nami drugi pies, przedzieliliśmy ogród na pół aby nie miały dostępu do drogi ale Małego (ten czarny) i tak czasem trzeba było wiązać - kiedy przychodzili goście,  biegał w kółko waląc ogonem po nogach, wywracał stolik albo skakał po Bobasie, gryzł go aż ten powalał go na ziemię, łapał za gardło i był koniec zabawy. Nie przerażajcie się, nie robił mu krzywdy, wśród psów to znak, kto rządzi.

Jedynym sposobem na Małego była piłka. Miał kilka różnej wielkości i nosił je pysku prawie cały czas. Psy nie mogły bez siebie żyć, raz czy dwa ktoś zabrał Bobasa na spacer samego, a może nie na spacer tylko do weta to Mały skomlał tak rozdzierająco, jakby się kończył psi świat.

Miały podwójną budę ale i tak zawsze siedziały w jednej części, pewnie tak im było cieplej zimą a latem..weselej? Kiedy odszedł Bobas, Mały przeżywał żałobę jak człowiek. Nie jadł, szukał, warował przy bramie, nasłuchiwał. Pilnowaliśmy, by nie używać przy nim słowa „Bobas” bo zrywał się, rozglądał wokół i skomlał, i szukał, a potem kładł się i patrzył na nas z wyrzutem.

A potem nastały koty. Musiałam zabierać Menela z ogrodu bo Mały chciał go zalizać ze szczęścia, kociak po takich pieszczotach był mokry jak mop. Ale dziś o kotach nie będzie bo to niedzielny bonus dla psiarzy.

zdjęcia skanowane z odbitek papierowych