wino bowilą

Odwiedziny mieliśmy, tym razem z dość daleka i nie wszyscy mówili całkiem po polsku. Nie bardzo wiedziałam, co pokazać gościom z kraju gdzie zamki, pałace i  galerie sztuki są co krok. 

Były spacery i zwiedzanie Krakowa, długie wieczorne rozmowy i szczere uściski na pożegnanie. Napiszę kolejny raz - warto zabiegać o kontakty z żywymi ludźmi, wirtualnie nigdy nie doświadczam takiej radości z bycia z kimś. Jeszcze jestem nakręcona, jeszcze nie poukładałam sobie tych przeżyć ale mam cały czas uśmiechniętą twarz. Znów mi się udało poznać kogoś niezwykle zwykłego, takiego, jak my. 

A kot się nauczył gadać po francusku i co to będzie?

O, właśnie, nie tylko kot, wreszcie wiemy, jak się poprawnie wymawia nazwę naszego ulubionego wina. Krzysiek zawsze mówił pawulon, co nie kojarzy się zbyt dobrze. (Ponieważ wielu z Was mieszka za granicą, być może nie wiecie, że w Polsce kilka lat temu była poważna afera związana z nadużyciem tego preparatu przez pracowników pogotowia tzw, Łowcy Skór podawali ten lek pacjentom  zabijając ich) Nie ma to oczywiście związku z półsłodkim czerwonym, które pijamy, ale zawsze, gdy prosimy w sklepie o dwie butelki pawulonu, ludzie się interesują.

A prezentów dostałam tyle, że miałam Gwiazdkę w środku lata. I nie jest prawdą, że mieszkańcy Poznania są prawie tak samo oszczędni jak my w Krakowie. Poznaniacy to nawet o prezencie dla kota pamiętają. 

Jeszcze parę dni i wrócę na blogowisko, poważną sprawę mam do Was.