który to już rok

 Pierwszy wpis na "za-żarcie za wzięcie"   powstał w lutym 2009 roku. Potem był ten blog a na koniec całkiem zakopany w lochu blog o Waldemarze, Krysi i Rysiu. 

Kawał życia. Rodzinnego, osobistego. Nic porywającego. Może trochę ciekawsze to, co zmyślone. Kotki, pieski, kwiatki, autobusy i Kraków, ale ten Kraków widziany z perspektywy mieszkańca który nie ma czasu ani sił na spacery, na siedzenie w kawiarnianych ogródkach i podziwianie zabytków. 

Takich blogów jak mój jest wiele. Przychodzi taki moment, że nie ma o czym pisać bo już o wszystkim było. Łatwo nie jest bo prawie każda rozmowa kończy się zastrzeżeniem - tylko nie pisz o tym na blogu. Można pisać anonimowo ale ja nie chcę. Bo jak bym mogła wtedy spotykać się z Wami? 

Kiedyś mój blog był dość popularny bo ciągle lądował na pierwszej stronie Onetu i wtedy zdarzało się, że ludzie pytali, czy ja to ja. Zawsze odpowiadałam, że nie wiem o kogo chodzi. Był taki czas, że zwyczajnie się bałam napaści. To trwało rok czy dwa, dałam radę, nie musiałam wyprowadzać się za Ural. ;). 

Każdy bloger ma czasem chęć porzucić pisanie, ja też tak miałam aż pewnego dnia poczułam się porzucona bo ktoś skasował blog, w którym czytałam każdy wpis. Wielu zaprzyjaźnionych blogerów umarło i czasem, choć ich osobiście nie znałam, płakałam. 

Wtedy zrozumiałam, że nie można tak odejść i porzucić pisania bo są tu przyjaciele, którzy trwają przy mnie od początku lub od wielu lat, sprawili mi wiele radości, stawali po mojej stronie, dodawali odwagi, przysyłali prezenty! To jak bym mogła się pożegnać. Tak się nie robi. 

Z całego serca dziękuję za wytrwałość, za dobre słowa, za wsparcie w trudnych chwilach. Nie jest mi łatwo pisać bo uciekają mi słowa z myśli tak jak starym ludziom. Na przykład zapominam jak się nazywa krzak rosnący pod gankiem i mówię "motyli krzew". To nic takiego, mogło być gorzej. 

Tak się blog składa w pamiętnik na bieżąco czytany. 

Dziś też Cię kocham.