sen

 

Na futrynie wisiała naftowa lampa, jej płomyk ledwo się świecił  i dlatego w kuchni nie było zbyt jasno a pomieszczenie wydawało się mniejsze niż było. Pod blachą paliło się, słyszałam trzask patyków. Na niskim, drewnianym stołku siedziała starsza kobieta. Miała pogodną, pomarszczoną twarz, spod chusteczki zawiązanej na głowie wystawała fala ciemnych, przetykanych siwymi pasmami włosów. Kobieta otwierała drzwiczki pieca, przegarniała kawałkiem drewna ogień i dokładała kilka drewienek, po czym starannie zamykała palenisko i prostując się patrzyła na blachę. Czułam zapach pieczonych plastrów ziemniaków ale blacha była pusta.

Starodawna klamka drewnianych drzwi prowadzących do sieni poruszyła się i po chwili w progu stanął niski, szczupły mężczyzna. Podpierał się laską. Utykając przeszedł do środka pomieszczenia a wtedy kobieta siedząca przy piecu wstała, uchyliła  skrzydło drzwi prowadzących do pokoju po prawej stronie i zawołała – Kaziu, Fredziu przyszedł!

Przybyły mężczyzna skierował się jednak do drzwi po lewej stronie mówiąc – przyszedłem do ojca, nie wołaj Kazka. Kobieta zaprotestowała – Fabian śpi, tu ze mną posiedź, nie budź go.

Jasia jest? – zapytał. -Jest, ale ona to raz tu, raz tam.

Trzaskał ogień pod blachą, pachniały pieczone ziemniaki. Kobieta siedząca przy piecu spojrzała na mnie oczyma pełnymi miłości.

Nie zapytałam.  Bo po co.  Tu jest ich dom, to gdzie mieliby być.