krótkie nogi

 

Przeważnie nigdy nie zgadzam się na poświadczenie nieprawdy, to się zawsze źle kończy. Napisałam „przeważnie” nie bez powodu.

Czasem umawiamy się, aby kogoś bliskiego nie martwić. Wiecie jak to jest. Po co dokładać osobie starszej, chorej na serce, cierpiącej na bezsenność. Czasem kłamię grzecznościowo. 

Z różnych powodów. Uważam, że życie byłoby nieznośne, gdyby tak walić prawdę między oczy. Choć z tym kłamstwem grzecznościowym to można się doigrać, na przykład pochwalić u kogoś sałatkę albo ciasto, które zbyt udane nie jest a potem będzie to dyżurna potrawa na każdym przyjęciu.

Wreszcie też zrozumiałam, dlaczego moje pokolenie ma problem z asertywnością. Wynika to z kultury – nie jesteśmy asertywni bo tego nie było w naszej kulturze, woleliśmy kłamać niż odmówić.  Częstowanie na siłę – nawet jeśli gość miał  ochotę na coś smacznego to należało odmówić a gospodyni wypadało nakłaniać kolejny raz. Jak ja tego nie lubiłam!

Jest taki typ ludzi, którzy bezustannie kłamią.  Potrafią pokazywać fałszywe emocje, nakręcać się, manipulować i nawet mieć z tego korzyści. Pracowałam z taką osobą -  odebrała telefon, zaczęła histerycznie płakać i szlochać po czym wyznała mi, że ktoś bliski ciężko zachorował. Natychmiast zaproponowałam, że zrobię za nią jej przydział pracy, niech jedzie do domu. Potem okazało się, że nic takiego się nie stało, był to jej stały numer o którym ja nie wiedziałam. Już razem nie pracujemy ale wspomnienia jej przekrętów są w firmie legendarne.

Dobrym sposobem na spokojne życie jest mówienie prawdy. Wtedy nie trzeba pamiętać co się mówiło. I tego się trzymam.