o tym, że spirytus i siekiera zawsze powinny być pod ręką

Raz na kilka miesięcy dzwonię do przychodni i proszę o receptę na lek, który codziennie muszę brać. Recepta zazwyczaj jest gotowa na drugi dzień, wystarczy ją odebrać w rejestracji.
Ponieważ, jak już pisałam, nagle i niespodziewanie  wypieprzyli mnie z roboty, nie miałam szansy na natychmiastowe podjęcie nowego zajęcia które dałoby mi nie tylko przeżyć i zapłacić za prąd i gaz ale także zagwarantować podstawową opiekę medyczną. Urząd Zatrudnienia zwany przeze mnie Urząd Patologii omijam szerokim łukiem bo ja nie potrzebuję staży, kursów, szkoleń, zasiłku  tylko przyzwoitej pracy.

Wiem już, dlaczego mam takie wysokie rachunki za gaz - to wina kota, który przesiaduje na stole i łapami wyciąga ciepło z grzejnika!

Ale nie o robocie ani o kocie ma być tylko o przychodni! 

Najpierw byłam w gminie po pewne zaświadczenie, i tam  się nieszczęśliwie pośliznęłam i stopa przekrzywiła mi się w kostce ałaała i jeszcze raz okurwajaktoboli jak to boli ałała! 

Jakoś przekuśtykałam do przychodni a tam w recepcji tłok, w korytarzu mrowie ludzi charczących, kichających i zasmarkanych, bakterie wielkie jak żaby siedzą na ścianach i na suficie i zeskakują na każdego wchodzącego a wirusy włażą ludziom  do gęby i trzymają się pazurami zębów i języka. Oprócz tego te najbardziej perfidne zarazy siedzą na klamkach i na blatach i nie ma szans, aby to ominąć bo się radośnie rozmnażają. I choćby sprzątaczka lała to mopem i lizolem to nic nie pomoże bo co człowiek wejdzie to przynosi kolejną porcję zarazy. 

Stanęłam w kolejce (pani z bladym dzieckiem na rękach, dziecko zielony gil u nosa, pan rozmawiający przez telefon, pani sąsiadka, ja) a w drzwiach pojawił się kolejny pacjent - starszy pan z kijkami. Wszedł dziarskim krokiem i oznajmiając, że on tylko po recepty odsunął energicznie dziewczynę z dzieckiem. Ja też tylko po recepty! - zaprotestowałam,  niepotrzebnie otwierając gębę, bo czyhające wirusy niczym błyskawica wdarły się do mojego gardła a spirytusu przy sobie nie miałam. 

Pan nie słuchał ani mnie ani nikogo, zażądał recept swoich, żony i sąsiadki, odebrał je i stukając kijami pomaszerował do wyjścia. 

Pokuśtykałam do apteki a potem jeszcze pojechałam do Krakowa. Wieczorem zaczęłam kichać. Krzysiek też. Chciałam iść z siekierą do sąsiada i zabić koguta na rosół jak prawdziwa dobra żona i gospodyni czyni ale siekiera została w szopie a do szopy należało się przedrzeć przez metrowe zaspy, serio, nasypało śniegu jak za dawnych lat i ja nie wiem czy to czasem nie efekt mojej niedawnej klątwy (żebyś tak musiała do maja łopatować)  poprzestaliśmy na soku z aronii i aspirynie. 

Ale co komu pisane to go nie minie, latem kiedy Hania spała w ogrodzie kogut jak pojebany darł się co 10 minut i ja mu obiecałam wizytę z siekierą.