kochany pamiętniczku

Na szkolnej tablicy ogłoszeń wisi powiadomienie o zbliżającym się dniu życzliwości.

W piątek jeden z chłopców zapytał - chce pani mój obiad? Bo ja nie lubię ryby! Zgodziłam się pod warunkiem, że zje moją bułkę z serem. Ale serce stopniało mi z radości, że młody człowiek nie zmarnował jedzenia, nie wyrzucił  do kosza.  Bułka zrobiona na moje potrzeby to  po prostu grahamka z plastrem sera. Zjadł i podziękował. Przynajmniej nie był głodny. Potem jego obiadem poczęstowałam innego ucznia, który czekał na zajęcia dodatkowe. W styropianowym  pudle została jeszcze jedna porcja, którą jednak ktoś zabrał bez pytania. Pewnie ktoś głodniejszy niż ja. A może miał do wykarmienia dużą rodzinę.

W kolejce do lekarza przepuściła mnie młoda dziewczyna, jednak są na świecie wyrozumiali ludzie. Gdyby nie Ona, spóźniłabym się do pracy. Pewnie to całkiem niemożliwe ale gdybyś jednak przypadkiem to przeczytała - dziękuję raz jeszcze.
 Mam skierowanie do szpitala, nabawiłam się w pracy bardzo nieprzyjemnego schorzenia. Nie ma innego sposobu tylko zabieg. Bardzo zresztą prosty i popularny. Trochę mi smutno, że nikomu nie przyjdzie do głowy zapytać jak się czuję tylko kiedy będę mieć operację i jak długo będę na zwolnieniu. A mnie codziennie (i co noc,  w nocy mocniej) bolą ręce tak bardzo, że nie mogę spać.  To jest zabieg planowany więc nie bójcie się, terminy odległe, w sam raz jak będą wakacje.

Marzy mi się w pracy mała, prosta szorowarka na akumulator. Ile ja zdrowia tracę machając godzinami szmacianym mopem, nikt tego nie widzi i nie ceni, pracując na drugie zmiany czuję się jak skrzat z Harrego Pottera. Codziennie myję kilkadziesiąt stolików, kilkaset metrów podłóg, o schodach, umywalkach i toaletach nie ma co pisać.

Czytam to co napisałam i chce mi się śmiać. Marzy mi się. Dawniej marzyłam o podróżach, o pisaniu, o pensjonacie pod Brzanką, o organizowaniu w nim spotkań i warsztatów nie tylko dla blogerów, o wspólnym zbieraniu ziół z nagrzanych słońcem łąk, grzybobraniu z tamtejszym kultowym grzybiarzem.. I mogłabym tak jeszcze wymieniać te pomysły z mojego biznes planu leżącego gdzieś w komodzie. Ryzyko. Nie bo nie.

Koleżanka mnie prawdopodobnie wkręciła i będziemy się z tego śmiać przez najbliższe 10 lat albo dłużej.  Nie będę pisać o tym osobnego postu, jeszcze się tu zmieści parę zdań.
Zakupy robimy w dyskoncie, który ma program lojalnościowy polegający na zbieraniu naklejek, jak wiele innych. Tym razem za naklejki można dostać maskotkę ale tych naklejek musi być dużo. Ukochana koleżanka napisała na fb, że zbiera, więc ja chciałam jej wysłać swoje bo po co mi, miałam połowę wymaganych. Podała mi adres swojego chłopaka. I ja sobie uświadomiłam, że on ma imieniny. Dostanie w prezencie kopertę z naklejkami z biedronki, szlag!!!!

Wkrótce będzie to dziwne sztuczne święto, dzień życzliwości. Gdyby tak na co dzień żyć i dać żyć innym, tak jak pisze siostra Małgorzata posunąć się na ławce życia, zacząć od przepuszczenia w kolejce, poczęstowania bułką z serem, przywitania się oczyma. Acha, nie wiecie co to za powitanie. Jedni uśmiechają się spojrzeniem a inni pokazują zęby w uprzejmym ostrzeżeniu.

Powiedz dziś komuś, że go lubisz, że jest fajny/ładny/miły/dobry/zabawny/kochany. Tak, sobie też, jak najbardziej.

Dziś też Cię kocham.