co wolno babci

Szukam dla naszej Hani prezentu. Tym razem jest to bardzo łatwe bo Krzysiek pracuje w hurtowni z zabawkami i książkami! Ale i tak mam dylemat. Bo idę w niebezpiecznym kierunku i robię to samo co 35 lat temu. Czyli zabawki edukacyjne i rozwojowe. Jeśli książki z bajkami to klasyka, jeśli klocki to drewniane i z literkami. Biedne dziecko, nie będzie miało szans z taką babką być księżniczką z różowym pałacem, nosić w kieszeniach koników ze złotymi ogonami, chodzić do przedszkola w brokatowych butach i tiulowej spódniczce.
Tak, dobrze myślicie. Rodzice Hani księżniczkowe różowe tiule i brokaty omijają szerokim łukiem.
Muszę zacząć knuć.

Prezent ma sprawić radość. Nie musi być praktyczny. Całe życie dostawałam praktyczne prezenty. Czułam się winna, kiedy bardziej cieszyłam się z lakieru do paznokci niż z kolejnego obrusa, garnków czy czy pościeli. I nie nauczyłam się nigdy kupować prezentów dla siebie.

Dlatego chciałabym dla Hani kupować głupie głupoty. Żebyśmy się mogły obie z tego śmiać, pobawić się  a potem porzucić bez żalu. Zniszczyć. Potargać. Użyć raz. Albo schować na strych i odkopać po roku i znów się pobawić.
Może się to udać. Zacznę od beztroskiego machnięcia ręką jeśli zawieruszy się piłeczka od sortera. Nie ma to nie ma, szkoda czasu na szukanie.