zagadka na weekend

Ostatni dzień roku szkolnego charakteryzuje się gwałtownym  ochłodzeniem i  nadejściem dokuczliwych przelotnych opadów deszczu oraz żabobicia. Znak, że zaczęły się wakacje i czas wyciągać z szafy kurtki. Tak było i tym razem.  W czwartek upał taki, że w szkole muchy od gorąca padały trupem  (a może nie od gorąca tylko z głodu, haha przecież jestem perfekcyjną sprzątaczką) a w piątek zimno, siekący deszcz i wiatr.

Wystrojone na galowo dzieci spędzone na salę gimnastyczną płakały rozpaczliwie prosząc dyrekcję i nauczycieli o skrócenie wakacji do dwóch tygodni najwięcej ale dyrekcja jak zawsze była nieugięta i przy pomocy groźnych woźnych okrzykami  won do domu i innych podobnych  motywacyjnych metod (mopami i miotłami)  skuteczne  rozgoniła towarzystwo a na sali zostały tylko rzędy krzeseł, stoły, kwiaty, prezenty i pan od muzyki ze sprzętem do muzyki.

Sprzątaczki musiały natychmiast doprowadzić salę gimnastyczną do stanu używalności bo to miejsce służy nie tylko do spędzania młodzieży w jedno miejsce ale również służy wieczorami okolicznym mieszkańcom do zrzucania tłuszczu z  tyłków i uganiania się za piłką albo czymś.

Krzesełek było ze trzy miliony a stolików trochę mniej, kwiatów jeszcze mniej.  Jedna sprzątaczka w myśl zasady jak robić żeby się nie narobić natychmiast porwała bukiety i w towarzystwie dyrekcji zniknęła za zakrętem korytarza a wróciła dopiero kiedy już wszystko było wyniesione.

Groźna Woźna nosiła krzesła i stoły aż poczuła, że zdrętwiały jej całkiem ręce tak, że potem już nawet nie mogła odpinać szpilek z dekoracji.  Co innego szpilki a co innego mop, do tego czucie w palcach nie jest potrzebne! Uszykowała więc wiadra z wodą, wetknęła klucze na smyczy  do zamka przy windzie i pojechała na górę myć hol.

Ledwo umyła kawałek posadzki a już przybiegła pani z sekretariatu z wieścią, żeby iść na zebranie w sprawach urlopu. Porzuciwszy na środku korytarza wózek pobiegła za panią z sekretariatu.

Zebranie odbywało się w klasie przeznaczonej dla bardzo niewyrośniętych jeszcze dzieci, krzesełka miały rozmiar siedzącego małego psa. Groźna Woźna usiadła i podziwiając swoje crocsy słuchała o wakacyjnych planach koleżanek. W pewnej chwili poczuła, że coś nią trzęsie od środka i w połączeniu z ciemnością w oczach nie było to miłe uczucie. Oddychać. Wstać. Wyjść na powietrze. Nie wywracać się.

Tak skończyło się dla Groźnej Woźnej zebranie przedwakacyjne. Kiedy już nałykała się tlenu, wróciła do mopa .

Do brzegu daleko.

Umyła jeden poziom i powrzucała wszystkie worki ze śmieciami do jednego wora, a ten zawlekła do kontenera.

Potem umyła drugi poziom. I tu nie będę rozpisywać się o pozostałym sprzątaniu bo to nic ciekawego, może jedynie starszym czytelnikom  nadmienię, że już nie sypie się wapna do toalet i nie truje się much w klasach azotoksem.  Chciałam, tak samo jak tępić ogniem smród w szatni. Ale nie wolno.  Nie i koniec, a ten biały proszek za koszem to rozdeptana kreda.

Kiedy już wszędzie było pozamiatane i umyte a krzesła i stoły stały równo jak żołnierze na placu manewrowym (Natalio, wybacz) Groźna Woźna wzięła milion kluczy do miliona drzwi i zamykała wszystko po kolei. Na końcu zamyka się oczywiście główne drzwi i te klucze Woźna zazwyczaj nosi na szyi. Na szyi nie ma. Na stoliku nie ma. W torbie nie ma. W szafce nie ma.

Takie sceny zazwyczaj ogląda się na filmach.

Kiedy kluczy coraz bardziej nie było, Groźna Woźna odtworzyła dokładnie (oprócz omdlenia) wszystkie czynności i zatrzymała się przy wyrzucaniu śmieci. Tak,  niestety, stało się to, czego każdy, absolutnie każdy się boi. 

Kontener. Klapa. Czarny wór z dziesięcioma mniejszymi czarnymi workami. Kurwa, kurwa, szatan.  Autobus uciekł. Nie ma kluczy.

I teraz zagadka – gdzie były klucze?