dają radę

Nigdy ich nie zapomnę. Do tamtej pory żyłam w naiwnej wierze, że tacy ludzie istnieją tylko w wyobraźni pisarzy. 
Przychodziły zawsze koło południa lub później, gdy już na korytarzu nie było kolejki. Pewne siebie, mówiące podniesionym głosem, atakujące w drzwiach.

Całkiem nieźle ubrane (lepiej niż ja ale ja nie mam się co porównywać, inaczej się człowiek ubiera do pracy w urzędzie a inaczej gdy coś tam załatwia) ze złotem w uszach, na szyi i na palcach, z tuszem na rzęsach i lakierem na paznokciach. Przyglądałam się uważnie bo nie dopuszczały mnie do głosu a ja nie umiałam im przerwać.

Przychodziły z pytaniem co im się należy,  ale nie tylko o to. Jedna z nich chciała się dowiedzieć, czy jeśli syn dostanie orzeczenie o niepełnosprawności to nie będzie musiał płacić alimentów. Bo teraz płaci na dwójkę dzieci a każde z inną głupią dziewuchą. Te głupie dziewuchy się nie zabezpieczają a on jest bezrobotny to z czego ma płacić? Rozmowa toczyła się na korytarzu i była nieoficjalna, żaden z pracowników nie nosi identyfikatora więc zaczepiona i przytrzymana wysłuchałam tej pani i powiedziałam – ależ syn wcale nie musi płacić jeśli nie ma pieniędzy. Mogą za niego płacić rodzice czyli dziadkowie. Nie ma problemu, ważne, by dzieci nie krzywdzić, prawda? A potem wskazałam pokój o który pani pytała i poszłam, zostawiając ją oniemiałą na środku holu.

Inna pani przyszła z mamą, która właśnie stała się posiadaczką orzeczenia o niepełnosprawności w stopniu znacznym. Orzeczenie jeszcze nie było prawomocne a pani chciała się dowiedzieć, czy mama dostanie pieniądze na remont łazienki. Bo mama mieszka na piętrze a pani na dole więc tak jakby osobno a ta łazienka na górze już wymaga remontu.

Mama pani w pewnym momencie powiedziała – mnie już wystarczy to co mam, po co ten kłopot. I wtedy młodsza kobieta syknęła – niech się mama nie wtrąca, wiem co robię, dla Kasi kiedyś będzie.

*

Mój mąż bywa dość często na SOR w jednym z krakowskich szpitali. Zawsze siedzi bardzo długo. Jeździ tam ze swoją mamą. Po ośmiu godzinach wraca do domu i mówi mi o  staruszkach okupujących  szpitalne korytarze. Opowiadają sobie o swych dzieciach licytując się, które lepiej wykształcone, które częściej odwiedzają, robią zakupy, zapraszają na niedzielę. Zapominają po co tu przyjechali. Od czasu do czasu wzdychają – och, jak to długo trwa.

Są samotni. Trafiają na SOR bojąc się o życie. Nie potrafią ocenić stanu swojego zdrowia a nie mają nikogo, kto by to zrobił. Córka jest u wnuczki, bawi prawnuczkę, teraz ci młodzi mają tak ciężko – zwierzają się. Mnie już nic nie trzeba, raz na parę dni wychodzę coś sobie kupić i to mi wystarczy – dodaje.

Z trudem się porusza. Nie powinna sama wychodzić a już na pewno nie powinna nosić zakupów. Ale o tym nie mówi. Ile razy się przewróciła bo ma zawroty głowy. Bo ma słabe serce. No ale kto ma to zrobić jak córka bawi prawnuczkę.

Niech pani zgłosi do opieki, dadzą pani opiekunkę – ktoś doradza. Nie mogę, oni wiedzą, że mam rodzinę, powiedzą, że to należy do rodziny a dopiero gdyby nikogo nie było to przyjdzie opiekunka – tłumaczy speszona kobieta. Ktoś nie wytrzymuje. A gdyby córka zostawiła to dziecko samo w domu na kilka dni to co by było? – pyta. Wszyscy się oburzają bo  dziecka się samego nie zostawia. Staruszka też się nie zostawia, to jest dokładnie to samo – słyszą.  

Daję sobie radę – powtarza starsza pani. Mnie już przecież prawie nic nie trzeba.

Nie na temat ale muszę - przepraszam Watrowiczów, musiałam usunąć zegar "ile do Watrowiska" bo mi wrzucali reklamy.