na Kleparzu przed świętami

 Jest sobotnie popołudnie, kupcy zamykają swoje budy,  zwijają stoiska, kto miał coś kupić to kupił, czas wreszcie jechać pomieszkać w domu. Jeszcze trzeba popakować towar do kartonów, pozanosić do aut, resztę pozamykać w skrzynkach pod stołami. 

Idzie panienka chuda jak słomka z piosenki, w dłoni trzyma telefon i rozgląda się nieco nieprzytomnym wzrokiem. Trudno jej przejść ze świata wirtualnego w gwar targowiska ale widać, że się stara.

Weszła między kwiaciarki i dopytuje się o mąkę. Panie wołają przez stoły (słychać na pół Krakowa) jest tam jeszcze Iwonka? Po czym dowiadują się, że Iwonka właśnie się zwija. Dziewczyna z telefonem przechodzi do przodu, odnajduje stoisko z nasionami i pyta, czy jest mąka żytnia. Jest, ale już zapakowana, stół sprzątnięty, towar pochowany. 

Pani Iwonka o klienta dba i ofiarnie nurkuje pod stołem, przerzuca w skrzyni towar i wreszcie spocona wychyla się, dźwigając worek z mąką żytnią. Jest, proszę bardzo, ile zważyć? Wagę również musiała wydobyć, i kasę, oczywiście, bez kasy fiskalnej nic się nikomu nie sprzeda, skarbówka tylko czeka na takie przestępstwa. Na placu wiadomo, sami kryminaliści, oszukują jak tylko mogą. 

Dziewczyna patrzy w ten swój telefon i z radosnym uśmiechem mówi - potrzebuję trzy deko mąki żytniej ale dla równego rachunku że się pani tak starała proszę całe pięć deko. I ząbek czosnku!