cud, że żyjemy

(tytuł musi być chwytliwy)

Na zdjęciu karty informacyjnej możecie przeczytać - uderzył się wczoraj. 

Oni nie chwalili się w domu wypadkami, siniakami czy rozbitymi kolanami. Przybiegali po ratunek dopiero wtedy, gdy lała się krew albo bolało nie do wytrzymania. 

W naszym regionie właśnie skończyły się ferie. Co robiły dzieci w tym czasie? Nie wiem! Był śnieg ale nie widziałam żadnego dzieciaka z sankami. Nie widziałam również bałwanów na posesjach, chodniki nie były wyślizgane "na szklankę" i tylko w autobusie panował mniejszy tłok. Wiem, że dzieci u nas są bo szkoła funkcjonuje i w zwykły dzień przed ósmą koło mojego domu przejeżdża sznur samochodów a zaraz potem wraca. To mamy odwożą swoje pociechy. 

Ferie mojego syna mi się przypomniały.  Dość to dawno temu ale znów świat się  bardzo nie zmienił od tego czasu. 

Chłopaki czyli banda (było ich czterech czy pięciu) piąta-szósta klasa podstawówki. Nie wystarczyły im zwykłe sanki, przecież na sankach jeżdżą dzieci. Budowali więc jakieś kosmiczne pojazdy śnieżne. Nie wystarczyła im zwykła górka. Robili sobie jakiś skomplikowany tor lodowy. I tak całymi dniami od rana do nocy z przerwą na wrzucanie Madzi do zaspy. (Madzia wybacz). Raz przynieśli Madzię na plecach bo jak wpadła w zaspę to zgubiła buty. 

Mam takie zdjęcia - czwórka czy piątka roześmianych dzieci z czerwonymi od mrozu policzkami. Potem przepychali się przy piecu, jedli góry frytek i grali w "rumbikuba" póki nie wyschły ich rzeczy. 

Wreszcie któregoś razu sąsiad zjeżdżał na sankach i o mało się nie zabił. Skończyło się na wielu szwach i sporej bliźnie. 

O niektórych sprawkach bandy dowiaduję się dopiero teraz!