o mamunach, zmorach i zaczarowanych ropuchach

Fantazję mam po babci, to jest pewne. Babcine opowieści utkwiły mi w pamięci i bardzo żałuję, że mama często przerywała je słowami "mama, dajcie spokój z tymi bujdami, dzieci się będą po nocach lękać". Miała rację, bałyśmy się ale jednocześnie lubiłyśmy się bać. 

Czarownica z opowieści babci nie weszła do domu jeśli nie została zaproszona. Ale wiedźmy miały swoje sposoby. Zamieniały się w ropuchę i w takiej postaci dostawały się do sieni, gdzie natychmiast kwaśniało mleko. Trochę to dziwne bo dom moich dziadków był zawsze otwarty, nikogo nie trzymano pod drzwiami a kwaśne mleko lubiliśmy jeść z młodymi ziemniakami posypanymi koperkiem. Myślę, że nawet czarownica byłaby przyjęta grzecznie i z troską. W sieni wisiały pęki ziół. Dyżurny dziurawiec na bóle brzucha, rumianek do przemywań, wianek czerwcowy  i bukiet sierpniowy  do kadzenia. Czasem przemykała mi przez łepetynę myśl - a może babcia umie czarować..
Nie znaczy to przecież, że leczone byłyśmy wyłącznie ziółkami i zamawianiem. Mama potrafiła jechać 12 km zimną na rowerze po leki do apteki aby dziecko dostało je jak najszybciej. 

Raz czy dwa żaba wlazła na ganek i żadna z nas się jej nie bała, mama tylko narobiła krzyku i zapowiedziała, że nie wyjdzie z domu za żadne skarby. Mama żab się boi strasznie. 

Nawet usiłowałyśmy ją przyzwyczaić, przynosząc w dłoniach małe żabki i pokazując, jakie są ładne. Nic z tego. 

Ale nie o żabach miało być tylko o mamunach. 

Mamuna według babci była wielka jak piec i paskudna. Przychodziła do ludzi, którzy mieli ładne, małe dzieci i podmieniała je. Zabierała to ładne a zostawiała swoje, brzydkie i niegrzeczne. Czasem, gdy któraś z nas była wyjątkowo niegrzeczna, słyszała - ciebie to chyba odmieniły mamuny!

Ja się tym nawet martwiłam bo moje siostry miały piękne, jasne włosy,  niebieskie oczy i śpiewały jak zawodowe piosenkarki  a ja byłam piwnooka, do szóstego roku życia mama przypinała mi kokardkę do chusteczki bo miałam takie liche włosy a choć słuch miałam dobry to głosik słaby jak kot. Mogły mnie te mamuny odmienić! 

Niektórych opowieści nie wolno nam było słuchać. Bardzo, bardzo szkoda. Ale i tak słyszałam nie wiedząc, co jest zmyślone a co prawdziwe. O tym, jak pijani chłopi szli od dworu do dworu i ucinali panom głowy na progu a potem te głowy wieźli do Tarnowa i dostawali za nie pieniądze.  O tym, jak bandyci pukali nocą w okna i zabierali z domu wszystko, co można było zjeść. 

O wujku, który pojechał do Francji i o cioci, która jest w Kanadzie ale nie wolno do nich pisać. 

I do dziś nie wiem, co się działo  z tymi ładnymi, podmienionymi przez mamuny  dziećmi. 

zdjęcie jest własnością
Knezia Okrutnika