odgłosy z sypialni

(tytuł musi być chwytliwy)

Charakterystyczne dźwięki dochodzące zza ściany informują mnie, że mąż już śpi. Słyszę go, choć na całej ścianie dzielącej  nasze pokoje stoi szafa. Wspólne łóżko przy tak głośnym chrapaniu jest niemożliwe – żadne z nas się nie wyśpi, nie odpoczniemy, będziemy rano zmęczeni, nerwowi i rozdrażnieni.

Szkoda mi przytulenia, zasypiania w objęciach, rozmów przed zaśnięciem i pocałunków na dzień dobry. Z tego wszystkiego zrezygnowałam chcąc się spokojnie wyspać.

Moja znajoma ma podobny problem. Kiedyś siedziałyśmy u niej w kuchni a jej mąż usypiał ich kilkuletnie dziecko. W pewnym momencie w drzwiach pomieszczenia stanął rozczochrany dzieciak i z łobuzerskim uśmiechem oznajmił – tata jedzie traktorem!

Rzeczywiście z dziecinnego pokoju dobiegały dźwięki tak głośne, że o spaniu przy nich nie mogło być mowy. To był bardzo nieprzyjemny hałas przypominający warkot jakiegoś urządzenia, stąd celne skojarzenie dziecka.

- Jestem na niego coraz częściej zła – mówiła znajoma. Wiem, że to nie jego wina, ale kiedy kolejny raz budzę się w nocy a on w najlepsze śpi, jestem wściekła. Z początku budziłam go delikatnie prosząc by przekręcił się na bok, ale to niewiele pomagało. Ledwie zasypiałam a on znów zaczynał swój koncert. I tak w kółko całą noc. Jeśli coś mnie kilka razy z rzędu obudzi, nie mogę zasnąć, przewracam się z boku na bok a kiedy wreszcie sen przychodzi, znów słyszę ten znienawidzony dźwięk. Nad ranem mam ochotę położyć mu na twarz poduszkę, na szczęście  zamiast  tego zabieram ją i idę spać na kanapę. To jest jak tortura!

Doskonale ją rozumiem. Pamiętam, jak bardzo zmęczona przyjechałam z sanatorium, gdzie moja współlokatorka donośnie chrapała. Też miałam takie noce -  kilka razy w desperacji chciałam zabrać kołdrę i położyć się na kanapie koło recepcji żeby przespać bez budzenia się choć kilka godzin. Wyrwana ze snu wstawałam, czytałam  w łazience  nie chcąc budzić światłem pozostałych koleżanek, wychodziłam na balkon by pooddychać świeżym powietrzem i  szybciej usnąć. Potem się przeziębiłam i o zgrozo, sama chrapałam, budziłam się z wyschniętym, bolącym gardłem a moje koleżanki nie mogły spać z powodu podwójnego koncertowania.

Ale co innego krótki pobyt z perspektywą powrotu do normalnego trybu życia. Mogłam się tam przecież zdrzemnąć w ciągu dnia i wiedziałam, że już niedługo wrócę do swojego domu. Spałam z słuchawkami w uszach, one trochę tłumiły dźwięki.

 Koleżanka nie może spać ze stoperami ponieważ bolą ją uszy a poza tym musi słyszeć, co się dzieje w dziecinnym pokoju. Jest coraz częściej zła na męża, szuka domowych sposobów na jego przypadłość ale wszystkie są nieskuteczne. Kupiła specjalnie wyprofilowaną  poduszkę, starannie wietrzy sypialnię i zostawia uchylone okno. Jej mąż jest szczupłym człowiekiem ale pali papierosy i od czasu do czasu pije wieczorem piwo, to może być przyczyną chrapania ale przecież nie jesteśmy ani medykami ani wróżkami, diagnozowaniem powinien zająć się lekarz. Ale jak tu wysłać do lekarza człowieka który twierdzi, że nic mu nie jest i jemu to nie przeszkadza a żona się czepia zamiast spać?

Mojemu mężowi na chwilę pomagają specjalne krople, których używa przed snem kiedy gdzieś wyjeżdżamy i mamy wspólny pokój. Po kilku godzinach i tak w środku nocy budzą mnie te okropne dźwięki i to psuje całą radość ze wspólnego wyjazdu.

Większość chrapiących ludzi nie cierpi na poważne zaburzenia ale  zdarza się, że chrapanie może rozwinąć się do ciężkiej choroby. Osoby takie częściej zapadają na zawały i wylewy, nadciśnienie tętnicze, choroby niedokrwienne serca, cierpią na bóle głowy, są zmęczone i senne. Doznają zaburzeń oddychania podczas snu walcząc o tlen.

Chrapanie można i trzeba leczyć. Bardzo żałuję, że zamiast zapisać męża do lekarza kupiłam drugie łóżko. Ale to nic straconego. Nie można podjąć decyzji za kogoś ale w trosce o najbliższą osobę trzeba działać.   

Zrozumiałam, że chodzi nie tylko o komfort i przyjemności z posiadania wspólnej sypialni, tu chodzi o zdrowie a nawet życie. Jeszcze nie wiem, jakim sposobem  uda mi się nakłonić małżonka do leczenia ale od czego mam czytelników? Na pewno coś mi podpowiecie. Szantaż nie wchodzi w grę!