o zaskrońcu i o zmartwieniach

Czuję wdzięczność. Powiecie mi, że to nic takiego, że kobieta ma taką pracę. Ale i tak chcę o tym napisać. Kiedy szłam do dentystki, martwiłam się. Kto by się nie martwił, mając uczucie, że niby nic się nie dzieje, ale jednak coś z zębem jest nie tak, jak należy. Więc może trzeba będzie otwierać i leczyć kanałowo, ból, koszty, kłopot. Kiedy więc lekarka stwierdziła, że ząb jest w porządku, odetchnęłam. Tego rwania korzenia się nie boję, serio. A czemu czuję wdzięczność? Bo płukanie dziąsła szałwią i smarowanie żelem to jednak nie to samo, co leczenie kanałowe. Ludzie są różni i dawno przestałam ufać wiedząc, że przeważnie lepiej zarobić kilkaset złotych niż kilkadziesiąt. Zwłaszcza, gdy jest się nie pacjentem lecz klientem.

Staram się Was niezbyt często martwić i wolę nie pisać o swych kłopotach. Ale jest mi zwyczajnie miło i dobrze ze świadomością, że dzielicie ze się mną swoimi doświadczeniami, wspieracie mnie i dodajecie mi odwagi. A to tylko ząb.

To buduje wiarę. Mam nadzieję i wierzę, że nie nadużywam Waszego zaufania i cierpliwości i kiedy naprawdę będę potrzebować otuchy, będę mogła na Was liczyć.

Kilka tygodni temu zginął Zbójca i nic o tym nie napisałam. Już mi tyle osób wytykało, że nie dbam, że wypuszczam, i że to moja wina. Wolałam więc nic nie pisać. Ale dziś zginął również Kiciul i całe popołudnie przepłakałam i nic na to nie poradzę. Wyobrażałam sobie najstraszniejsze rzeczy, wołałam, pytałam sąsiadów. Uświadomiłam sobie, że wszyscy wokół traktują mnie poważnie i są mi przychylni. Nikt by nie skrzywdził Kiciulka, sąsiedzi znają go i lubią. Mówili, że owszem, nie widzieli go cały dzień, ale czasem, kiedy mnie nie ma w domu, śpi u nich na balkonie na fotelu. I żebym się nie martwiła, wróci.

Wrócił późnym wieczorem. Gdzieś musiał spać, śmiertelnie zmęczony, bo rano upolował zaskrońca. Ale nigdy nie znikał na cały dzień, dlatego się martwiłam. Jeszcze raz proszę – zrozumcie, moje koty nigdy nie były zamykane w domu, swobodnie chodzą, gdzie chcą. Leczę je i karmię, noszę na rękach, śpią z nami, ale nie chcę ich zamykać.

To nie są trudne, skomplikowane sprawy ale dobrze, że mają szczęśliwe zakończenie. Niejeden powie – nie masz większych zmartwień? Mam. I boję się, że szczęśliwego zakończenia nie będzie.