nie mów o tym nikomu

Znajduję się w dość nietypowej sytuacji. Z powodu pisania oczywiście. Część znajomych i rodziny pilnuje się i to bardzo, abym nie dowiedziała się o niczym, co się dzieje w ich życiu w obawie, że przeczytają o tym na blogu,  a inni opowiadają mi historie tak straszne, że nie chcę o nich pisać.  Choć może gdybym pozbyła się ich z głowy, byłoby mi lżej. Ale za to na pewno Wam ciężej.

Jest jeszcze inna kategoria – zwierzający się w tajemnicy. Często czuję się zobowiązana do zachowania pewnych wiadomości wyłącznie dla siebie, bywa, że utrudnia mi to komunikację ponieważ muszę się pilnować a potem okazuje się, że już prawie wszyscy o tym wiedzą.

O ciąży, o planowanym ślubie, o chorobie, o zdradach, o zwolnieniu z pracy. Tylko nie mów o tym nikomu. Nie mówię, i tak się nie da tego ukryć zbyt długo.

Gorzej, gdy tajemnica jest przerażająca. Może to było wołanie o pomoc? Zgłaszać przestępstwo, dzwonić do pomocowych instytucji, nie robić nic?

Tajemnica spowiedzi obowiązuje księdza i jest bezwarunkowa, ale dlaczego spowiadający opowiada  o przebiegu swej spowiedzi czasem nawet w miejscach publicznych? Nie wiem.  

Nieco inaczej jest z lekarzami i personelem medycznym. Blogi medyczne są dość popularne, ale czy lekarz ma prawo pisać o swoich pacjentkach? Nie pisze personalnie, ale i tak nie chciałabym, aby o moim zabiegu przeczytało kilka tysięcy osób. Nie jest się zbyt trudno zidentyfikować -  opisywane są przecież te najciekawsze zdarzenia. 

Tajemnica zawodowa dotyczy wielu pracowników. Sama kilka rady podpisywałam oświadczenie o zachowaniu tego, co robię tylko dla siebie i musiało upłynąć dwa lata, bym mogła o tym opowiedzieć.

Rzadko się zwierzam zdając sobie sprawę, jak trudna jest rola powiernika. Dobrze mieć przyjaciela, ale w wielu przypadkach lepiej byłoby iść do spowiedzi albo do psychologa.