urodziny

smacznego!

Będzie bardzo osobiście, jakoś tak mi niezręcznie pisać o swych osobistych sprawach, ale od rana się ten temat przewija to może się zdobędę i napiszę.

Najpierw zadzwoniła z życzeniami mama mówiąc, że urodziny dziecka są największym prezentem dla matki. Nie bardzo ją zrozumiałam bo nie odpowiedziała mi na pytanie, dlaczego tak sądzi, tylko opowiedziała, jak co roku zresztą, co przeszła zanim ja przyszłam na świat. I jak w listopadzie dziadek Fabian wiózł ją z porodówki z niemowlęciem na rękach furmanką, padał deszcz ze śniegiem, było paskudnie i  zimno a ona wyczerpana po długim i ciężkim porodzie. Nie wiem, nie wiem, jakie widziała w tym zdarzeniu święto i co to za prezentem byłam. 

Potem poczytałam u Agaty, jak się męczyła zanim jej córeczka przyszła na świat, a to nie było tak dawno. Naiwna jestem, myślałam, że teraz to już kobiety rodzą lekko i łatwo.

 Jeszcze raz proszę o wyrozumiałość, nie chcę robić z siebie ofiary ani żalić się, postaram się opisać zdarzenia tak, jak wyglądały a może nawet nie napiszę wszystkiego bo po co, było, minęło. Nie ma co robić z bloga terapeutycznego dzienniczka ale nie zamierzam też udawać, że jestem dzieckiem szczęścia bo tak nie jest.

Po ślubie mąż mieszkał nadal ze swymi rodzicami a dla mnie tam miejsca nie było, musiałam zamieszać z powrotem w rodzinnym domu co było dla mnie bardzo trudne z wielu powodów. Rozłąka z mężem, ciasnota w rodzinnym domu, ciężka praca i trudny dojazd do pracy – tak wyglądała moja ciąża – dzień w dzień wstawałam o wpół do szóstej, szłam kawał drogi do przystanku i jechałam autobusem do pracy - jeśli autobus był, czasem nie przyjeżdżał i wówczas szłam na piechotę 12 km. Jeśli spóźniłam się do pracy to musiałam odrobić to po południu, wracałam do domu koło szóstej. Praca jak to w knajpie, lekko nie było ale dawałam radę.

Na tydzień przed porodem wzięłam urlop macierzyński, spakowałam swoje rzeczy i zamieszkałam w domu rodziców męża. Miałam dziewiętnaście lat i byłam nauczona, że kobieta ma być dzielna i dawać sobie ze wszystkim radę. Zaprzyjaźniłam się z siostrą męża, była prawie w tym samym wieku co ja ale poza nią nie znałam tam nikogo. Wszyscy szli do pracy, mąż pracował na kolei na zmiany i spędzałam całe dnie sama. Odpoczywałam. Tyle, co uprać, ugotować, posprzątać. Wyrywałam teściowej każdą robotę z rąk. Na górze mieszkały lokatorki ale i one szły do pracy. Było cicho i dziwnie bo pierwszy raz w życiu nie miałam się do kogo odezwać. 

Nie mogłam nigdzie wyjść bo nie miałam kluczy. Zresztą był luty, nie znałam zupełnie miasta ani nikogo w tym mieście. Bolały mnie plecy i wypoczynek mi się bardzo przydał.

Po tygodniu takiego leniuchowania od rana poczułam bóle ale się nie przejmowałam bo wiedziałam, że nie ma się co śpieszyć. Dwa miesiące wcześniej rodziła moja siostra i miałam świeżo w pamięci jej przejścia. Nie wiedziałam wówczas, że ona należy do kobiet, które nigdy się nie żalą, myślałam, że tak ma być. Tak, czyli poród to nic takiego a prosto z porodówki do domu i zasuwać przy dzieciach i mężu.

Kiedy szwagierka wróciła z pracy po południu, powiedziałam jej, że mam od rana skurcze i chyba będę rodzić ale nie bardzo wiem, co robić. Nie śmiejcie się, nie wiedziałam, czy  w Krakowie się wzywa karetkę czy jedzie taksówką czy tramwajem, czy ktoś z rodziny jedzie z rodzącą, nie miałam o tym pojęcia. Skąd mogła wiedzieć szwagierka,  mając 18 lat? Też nie wiedziała, poszła więc na górę grać w karty a ja zostałam na dole czekać aż wróci z pracy mąż. Potem się śmiałyśmy z tej głupoty, bo ona myślała, że żartuję z tym porodem,  wyobrażała sobie, że jak kobieta rodzi to wrzeszczy i jęczy jak w telewizji.

Koło dziewiętnastej  wrócili z pracy teściowie i matka męża narobiła takiego zamieszania, że zrobiła się dwudziesta. A czy spakowałaś czyste pantofle, a czy masz koszulę, a masz bombonierkę dla położnej, a może nie bierz tych pantofli tylko te będą lepsze. Wreszcie mąż zadzwonił po pogotowie bo miałam bóle prawie cały czas ale oczywiście byłam dzielna więc wyjmowałam te pantofle z torby, wkładałam inne, pokazywałam, że nie zapomniałam nic i tak w kółko.

Karetka zawiozła mnie na izbę przyjęć i zostawiono mnie w poczekalni. Byłam sama z tą nieszczęsną torbą w paski w ręce  i tak stałam oparta o ścianę bojąc się ruszyć. Wreszcie jakaś kobieta zawołała, aby ktoś się mną zajął bo przecież zaraz urodzę. Rzeczywiście, Łukasz przyszedł na świat o 22. Byłam dzielna, ale byłam także strasznie samotna i bezbronna. Mam rzadką grupę krwi, do tego Rh minus, były kłopoty. Dałam radę i temu.

Ja wiem że takimi puentami  to się kończy bajki, ale wiem na pewno - w  momencie, gdy rodzi się dziecko, kończy się samotność i zaczyna miłość bezwarunkowa, czego Wam z całego serca życzę! Może to właśnie miała na myśli moja mama mówiąc mi, że urodziny dziecka to największe święto dla matki?

Ale mi jakoś niezręcznie, napiszcie proszę o swych doświadczeniach, jeśli możecie oczywiście. Zawsze to będzie raźniej z tymi zwierzeniami.