nic szczególnego

u nas też pada

Nic szczególnego, ale jak wszyscy się tym śniegiem tak chwalą to ja też. Zauważcie, wstrzymałam się z wstawieniem zdjęć jesiennych ale za to bałwanków, zasypanych samochodów i kotów zalegających  snem zimowym na kaloryferach nie odpuszczę.

Jeden kot śpi mi tu za laptopem, drugi na fotelu, Krzysiek poszedł do garażu i wrócił ze śmiechem, że na schodach cała procesja kotów. Mam nadzieję, że się wygłupia ale wolę nie sprawdzać. 

Dziękuję Wam za urodzinowe życzenia, nie gniewajcie się za hurtowe podziękowania, nie nadążam z odpisywaniem, jednak blogowanie zabiera bardzo dużo czasu. 

Kiedyś, a mieliśmy wówczas jeszcze amigę, (kto pamięta commodore i amigę) porzuciłam czytanie książek na rzecz gier komputerowych. Grałam maniacko w arkanoidy, na szczęście piorun strzelił w dom i spaliła się  sieć i komputer też, tak się skończyło marnowanie czasu. Napisałam, że piorun strzelił na szczęście? Nie ma się co dziwić, u nas wszystko jest odwrócone. Czarny kot przebiega nam drogę ze sto razy na dzień i jak na razie pecha nie ma, chyba, że to zdarzenie z listonoszem, nie wiem czy opisać bo się z nas będą śmiać jak z Ryśka. A niech się śmieją, zawsze to lepiej niżby klęli. 

To było w piątek. W ramach litości nad resztkami urody założyłam na włosy taką specjalną ochronną opaskę, w której wygląda się jak powstaniec, wokół oczu wysmarowałam się białą mazią którą dostałam od siostry a resztę gęby wymazałam oleistym czymś z kapsułek, bo mi zawadzały na półce,  nie pamiętam po co to kupowałam, może dla towarzystwa jak byłam na zakupach. 

Tak siedzę z tym czymś na gębie swej a tu dzwoni do bramy  uśmiechnięty pan listonosz z paczkami pod pachą. I teraz pytanie - straszyć chłopa czy niech zabiera te paczki i  zostawi awizo? Jak zostawi awizo to znów będę musiała się kłócić z tą pindą z poczty, nie zawsze jest powód ale tak się nie lubimy, że zamiast dzień dobry mówimy sobie "nienawidzę cię" i "spierdalaj stąd" wzrokiem oczywiście. Więc rzadko udaje mi się za pierwszym razem dostać paczkę czy list polecony i spierdalać stamtąd, przeważnie ku uciesze tej pindy wracam do domu z niczym klnąc pod nosem. Dodam, że na poczcie zostawione jest upoważnienie, aby nasze przesyłki zostawiać u sąsiada jak nas nie ma w domu ale pinda nigdy o tym nie pamięta. 

 To do brzegu.

 Wrzasnęłam do okna, że już idę, klucze w rękę, buty na nogi i idę, bardziej tak krakowiakiem z odwróconą głową, ale to niewiele dało bo ten powstańczy opatrunek na łbie i tak się rzucał w oczy. Więc mówię do chłopa, podpisując tu i tu czytelnie, że przykro mi niezmiernie, że musi oglądać mnie w takim stanie, a on,  że nie szkodzi, bo ja zawsze wyglądam pięknie. 

To gdzie pech? A tak się wydłużyło mi przez to zdarzenie trzymanie tego czegoś na gębie, że spuchły mi oczy i kiedy Krzysiek wrócił do domu, myślał, że coś złego się stało bo wyglądało, jakbym przeryczała cały dzień. I po co mi to było się tak męczyć. I tak jestem ładna, o!