Student i Emerytka

Są rzeczy, których kobietom w pewnym wieku robić nie wypada. Co z tego, że jeszcze by chciały, skoro i rozum i ciało mówi – koniec, nie wolno, nie należy, nawet nie próbuj bo to się źle skończy. W takim momencie życia jest właśnie Pani Emerytka, zwana dalej panią Wandzią.

 Jesień łaskawa nawet w Hucie, słońce grzeje, stare grzyby też się grzeją na ławkach a pani Wandzia co otworzy z rana oczy to ją najjaśniejszy szlag chce trafić, bo to światło pada pod takim kątem, że widać w mieszkaniu każdy najdrobniejszy pyłek. Nawiasem mówiąc pani Wandzia przeżyła ostatnio horror bo oglądała się w lusterku i ten pieprzyk co ma nad górną wargą, ten co w młodości dodawał jej seksapilu, rozrósł się jak purchawa a w dodatku wyrosły z niego trzy kłaki. Jak tej wiedźmie Lucynie! Pani Wandzia zamierza dbać o  urodę do końca życia więc już szukała odpowiedniego lekarza, który purchawę by wyciął. Dwa dni szukała a na trzeci dzień znów spojrzała w lustro, tym razem w łazience. Dziwne, pieprzyk był taki jak wcześniej. 
 Cót! Nie poprawiać, cót jest znacznie większy niż cud. 
Dopiero po dłuższej chwili doznała olśnienia. Pypcia oglądała w lusterku powiększającym i w okularach, w których robi ocieplacze, czyta książki i dłubie tu i tam. Bez okularów w normalnym lustrze wyglądał jak zawsze.

Dobra, do brzegu daleko ale nie wiadomo, jak to się skończy to jakiej herbaty sobie zróbcie albo coś.

 Wstyd się przyznawać do wieku, ale niestety, pani Wandzi już nie wypada sprzątać na drabinie i myć okien. Nie, żeby była jakąś niedorajdą, nie, ale rozumiecie, każdemu może się na przykład zakręcić w głowie. A jak się kobiecie na emeryturze zakręci w głowie nie od wina tylko od mycia okien podczas ich mycia to jak rąbnie z drabiny to po człowieku. Nie ma żartów, jak sobie połamie biodra to kto się nią będzie zajmował? Do domu starców ją wyślą! Na samą myśl o tym pani Wandzia dostaje gęsiej skórki.

Każdy ma w życiu jakieś upodobania i coś, czego nie lubi najbardziej. Pani Wandzia nie lubi starszych od siebie mężczyzn. Kobiet też, ale na starzejące się kobiety można patrzeć z satysfakcją. A bardzo lubi mężczyzn młodych. Czyli – jak miała lat dwadzieścia to dwudziestopięciolatek był dla niej stary a gdy miała lat sześćdziesiąt to sobie tę granicę przesunęła. Do trzydziestki, bo teraz mężczyźni o siebie dbają i dobrze wyglądają to nie ma co tak wybrzydzać.

Przy okazji wertowania gazet w poszukiwaniu porządnego dermatologa (przecież nie pójdzie z byle pypciem na Garncarską jak inne babki, co nie mają już co robić to łażą od lekarza do lekarza) znalazła ogłoszenie. No co, usługi są różne. Znalazła ogłoszenie, w którym było napisane, że student umyje okna za 10 złotych od sztuki. Zdarzają się jeszcze pracowici studenci, ha!

Zadzwoniła i usłyszawszy czarujący i miły głos, umówiła się na najbliższą sobotę. Dziś jest ta sobota to będziecie mieć relację na gorąco, chyba, że wolicie, aby emocje ostygły?

Ja tam wolę opisać to od razu bo mam jakieś stany depresyjne i potem mi się będzie trudno zebrać a poza tym ciągle w powietrzu wisi ta niewykorzystana siekiera.

Od samego rana Pani Emerytka krążyła po mieszkaniu, podśpiewując po rosyjsku. Pościągała już z włosów papiloty, polakierowała lakierem do włosów  brwi, zamocowała zęby  klejem reklamowanym w telewizji i pomalowała usta szminką w kolorze czerwień strażacka. Pamiętajcie, kobieta po czterdziestce bez szminki na ustach wygląda jak trup w rzece. Zimą.

Jeszcze sweterek rozpinany z przodu, buty na słupku i gotowe. Acha, spódnica, tak, spódnicę też trzeba włożyć. No co, nie chodzicie po domu, kiedy jesteście same, bez spódnicy? Dziwne.

Przyszedł punktualnie o dziesiątej. Przystojniak, blondyn z niewinnością w niebieskich oczach,  a wysoki taki, że nie potrzebował do  okien drabinki.  

- Czy się chłopcze nie boisz tak chodzić po mieszkaniach, zwłaszcza na tym osiedlu – zapytała Wandzia. I jaki masz sprzęt, pokaż – dodała od razu.

- Nie ma co pokazywać tylko się trzeba brać do roboty – odparł student, a Wandzię aż przeszedł dreszcz na samą myśl, że będzie sobie mogła wyglądać przez czyste okna.

No co miałam napisać.

Z pokoju do pokoju, i z kuchni do pokoju, i tam i z powrotem, chodziła i śpiewała

On do niej szepnął kocham cię jedyna

A ona jemu ja tiebia lublju

Kiedy sobie tak podśpiewujecie radośnie? No właśnie, kiedy coś w powietrzu wisi. W mieszkaniu pani Wandzi wisiały tumany kurzu, podświetlane bezlitośnie przez jesienne słońce.

Męskie ramiona śmigały jak jaki wiatrak i wkrótce okna lśniły, nadszedł czas rozliczenia.  Nie wiem czemu mi ciągle chodzi po głowie motyw siekiery, student, pieniądze, emerytka, e, niemożliwe, to się nie może tak skończyć bo byłby plagiat, nie?

Kiedy szyby oślepiająco błyszczały i Lucyna z naprzeciwka nie mogła już nic zobaczyć, przystojniak umył ręce i twarz, przebrał przepoconą koszulkę i stanął w przedpokoju zastanawiając się nad czymś. Pani Emerytka z torebką w ręce patrzyła  wyczekująco.

- Ja mam do pani pewną propozycję – zaczął.

- Ach, żeby on tylko był pełnoletni -  pomyślała, nie wiedząc czemu, Wandzia.

- Ja nie chcę od pani pieniędzy, chciałbym czegoś innego. Pani tak pięknie śpiewa po rosyjsku. Domyślam się, że zna pani dobrze ten język. Czy moglibyśmy świadczyć sobie wzajemne usługi? Ja będę u pani sprzątał w zamian za konwersacje po rosyjsku.

I tak się zaczyna całkiem nowy rozdział w życiu Pani Emerytki.