kij ma dwa końce a proca trzy

czyli o ostrożności w przenoszeniu znajomości ze świata wirtualnego  w real, aby się nie skończyło w zaświatach.

Z czytelnikami spotykałam się wielokrotnie i nigdy nie przyszło mi do głowy, że te spotkania mogą mi jakoś zagrażać. Umawiałam się albo w tej kawiarni dla emerytek na Karmelickiej albo jak to w Krakowie – koło Adasia. Nawet, gdy wyjeżdżałam, to nie robiłam z tego tajemnicy i dzięki temu na przykład będąc w Warszawie  poznałam przemiłą dziewczynę, która specjalnie dla mnie przyszła na dworzec.

Przypominam sobie też pewne spotkanie z młodym chłopakiem. Nie znałam go wcale, on przeczytał cały blog i napisał do mnie maila, że będzie w Krakowie i chciałby mnie poznać. Wymieniliśmy się numerami telefonu, ustaliliśmy czas i miejsce spotkania i już. Ubrany na czarno, długie włosy, glany. Przyniósł dla mnie różę, przegadaliśmy spacerując po Krakowie ze dwie godziny. Na kawie również byliśmy. Tomuś, jak czytasz to ściskam i pozdrawiam.

I co z tego? A no to, że byłam ufna i otwarta. Byłam, bo potem  zaczęły się pogróżki, prześladowania, wyzwiska,  jednym słowem stalking i to wszystko trwało bardzo długo aż powiedziałam dość i poszłam na policję. Policji co prawda  nie ufam ale prześladowania się skończyły, skończyło się niestety również umawianie z czytelnikami bo musiałam zachować ostrożność.

Po długiej przerwie po raz pierwszy spotkałam się z nimi przy okazji wycieczki Liptona. Potem znów długo nic, aż wreszcie umówiłam się na kawę z jedną z czytelniczek, z którą prowadziłam korespondencję od dłuższego czasu, ale wiecie jak ja mam z pisaniem listów (tu się biję po łbie za karę w pokorze) odpisuję mało i rzadko.

Spotkałyśmy się w kawiarni dla emerytek i jakoś zaiskrzyło pozytywnie, co lubię bardzo bo tylko wtedy jestem naturalna  i nie zachowuję się jak dzikus, siedząc na brzeżku krzesła i zerkając na zegarek.

Nie tak dawno napisałam w poście o kłopotach z lekami dla kotów i zaraz dostałam maila od tej właśnie czytelniczki – że straciła kota ale ma po nim leki i karmę, jak chcę to mogę sobie zabrać.

I tu zaczyna się właściwa opowieść.

Numery telefonów dawno mamy, adresy też. No ale nie mówcie, że jechać do kogoś do mieszkania, kiedy się go widziało raz na oczy to nic takiego, zwłaszcza po tym wszystkim, co przeszłam. W końcu jak mi ktoś obiecywał odrąbać łeb i wypruć flaki to mógł żartować ale mógł nie żartować. Ale z drugiej strony – ile można siedzieć w domu i w każdym obcym widzieć psychopatę?

Na wszelki wypadek ubrałam się jak pinda, czyli sukienka na szczególnie niemiłe okazje i buty na obcasie, bardzo oficjalnie. Ogoliłam też nogi, no co, jakby mi się co stało to w szpitalu wstyd z takimi z tygodniowym odrostem. Nie ma śmiechu, dawniej baby nie wychodziły z domu w nieświeżych majtkach a teraz nie wychodzą bez depilacji tego i tamtego. Zawsze mnie to ciekawi, jak na to patrzą lekarze – bo chyba jak krew i nieszczęście to na bieliznę czy zarost nikt jednak nie zważa?

Ale do brzegu.

Krzyśkowi również nie powiedziałam, że się boję, w związku z tym wymyśliłam, że będę miała ciężki kosz więc nie pojadę autobusem tylko niech mnie odwiezie i zaczeka. Dla wiarygodności załadowałam do kosza parę słoików z ogórkami i papryką a na wierzch jabłek i był ciężki jak cholera a pamiętacie, ja się wypindrzyłam – sukienka i obcasy!

Krzysiek rzucił robotę bo to dobry chłop i zawiózł mnie na miejsce. Przez całą drogę awanturowałam się jak prze-jędza bo były korki, jechał objazdami a ja nie lubię się spóźniać.

Poprosiłam, aby zaczekał. Z pół godziny. I poszłam na górę z tym koszem. Gospodarze byli mili, zabawni, gościnni i poczułam się tak bezpiecznie, że zapomniałam o tej mojej konspiracji i środkach ostrożności. Prawie po dwóch godzinach opamiętałam się, że Krzysiek czeka na dole. Krzysiek o konspiracji nie wiedział, myślał, że po prostu robi za taksówkę, nie dzwonił więc ani się nie niecierpliwił. Ciekawe, jak długo by tak siedział. Muszę go o to zapytać. Boże, jakiego ja mam dobrego chłopa. 

Chyba, że miał nadzieję, że jak mnie gdzieś tam katrupią to skutecznie i nie ma co przeszkadzać. 

Koty dostały spadek po kocie czyli zapas jedzenia i tabletki na robaki a my zyskaliśmy fajnych znajomych.