kiedy trudno o pracę

W pewnej szkole źle się dzieje. Od razu mówię – nie przysyłajcie mi tu listów pełnych pretensji, że piszę o Waszej szkole a nie powinnam się wtrącać bo ani nie jestem uczniem ani pracownikiem i nic mi do tego. Jak poruszam jakiś społeczny problem to tak właśnie mam – huzia na Klarkę, bo po co się wtrąca. Jakbym nie pisała to by tego nie było? Dobra, do brzegu.

W pewnej szkole źle się dzieje. Dyrektorka w rozmowie z nauczycielami podkreśla za każdym razem, aby nikomu i nigdzie nie opowiadać o pracy ale jak nie opowiadać, skoro to siedzi w ludziach tak, że im się śni i nawet w wakacje nie mogą przestać o tym myśleć.

Nie doczekacie się tu opowieści o złym traktowaniu uczniów, nic z tego. Uczniowie nie mają źle. Coś złego opanowało pokój nauczycielski. Utworzyło się kilka zwalczających się wzajemnie frakcji gotowych skoczyć sobie do gardeł. Nad wszystkim panuje dyrektorka, ona tu rządzi i mając poparcie w górze nikogo się nie boi, przeciwnie, uważa, że każdy powinien znać swoje miejsce a jak nie to ona jest od wskazania tego miejsca.  Jednym wydaje polecenia i zadania zbyt trudne do wykonania, bo chce im pokazać, że się do niczego nie nadają, a innym każe robić coś bezsensownego, chyba w tym samym celu. Jeszcze innych całkiem pomija, ignorując ich. Czasem odbiera pracę jednym i daje drugim. O podważaniu kompetencji nie ma co pisać, bo to, jak również zaniżanie osiągnięć i deprecjonowanie sukcesów jest tu normą.

Pogróżki, plotki i pomówienia są na porządku dziennym. Obgadywanie za plecami, ośmieszanie i opowiadanie o rodzinnej sytuacji. Kiedy jedna z nauczycielek postawiła się, dostała polecenie przeprowadzenia badań psychiatrycznych i przyniesienie zaświadczenia, że nie jest chora na głowę. Zwolniła się z pracy bo nie mogła tego wytrzymać.

Wszyscy zgodnie uważają, ze nic się z tym nie da zrobić, a jak coś się zacznie robić, to będzie tylko gorzej.