z cyklu - wspomnienia

Czasem wspominamy z siostrami dzieciństwo i wykrzykujemy – ale byłyśmy głupie!

Dziś będzie o rzeczach absolutnie zakazanych.

Wszyscy dorośli palili papierosy – rodzice, dziadkowie, nauczyciele. Nikt nie wychodził z papierosem na zewnątrz, nauczyciele palili na korytarzu i w pokoju nauczycielskim, jak się szło po kredę to przez drzwi buchał dym.

W domu dorośli palili w kuchni i w pokoju dziadków, musicie wiedzieć, że na wsi nikt nie miał czasu siedzieć sobie i palić, dziadek chodził z petem w dłoni, babcia miała papierosy w kieszeni fartucha, mama zaczęła palić bardzo późno ale to już inna historia. Ojciec pracował w delegacji,  przyjeżdżał raz w tygodniu i przyczyniał się do zadymiania dość intensywnie, a to przez liczne odwiedziny kolegów, skoro ojca nie było cały tydzień to nadrabiali towarzyskie zaległości w sobotę. Rodzinnego życia nigdy już nie zdołał nadrobić.

Najstarsza siostra bardzo szybko wyjechała z domu szukać pracy, kolejna mieszkała na stancji i w domu zostałyśmy we cztery – w tym dwie całkiem malutkie, które trzeba było bawić. Ta starsza siostra miała koleżankę, taką Jolkę, i ja za nimi wszędzie łaziłam bo one miały ciekawsze zajęcia niż moje koleżanki. Przy starszym rodzeństwie dorasta się szybciej. Siostra i ta Jolka miały w lesie tajemnicze miejsce i tam się spotykały.

U nas w rodzinie panował reżim, nie wolno  się  było  malować ani używać perfum, ojciec by nas sprał pasem a znalezione kosmetyki wrzucił do pieca. Dlatego siostra spotykała się z koleżanką w lesie, tam powstawały pierwsze makijaże. No to rozumiecie – co ja miałam grać w palanta z kuzynem (nie gniewaj się, lubiłam grać w palanta ale miałam ciągle sine ramiona od zasłaniania się przed piłeczką, strasznie mocno serwowałeś, bałam się, że jak złapię to mi urwie rękę) kiedy w lesie był prawie salon piękności?

Bo Jolka miała światowe ciocie i one przywoziły jej szminki, pudry, lakiery do paznokci i tusz, taki w kamieniu, trzeba było napluć, żeby go używać. Dziewczynki się malowały a przed powrotem do domu myły buzie w lodowatym strumieniu. Gorzej, gdy mama wołała i trzeba było przybiec natychmiast.

Pewnego dnia Jolka przyniosła papierosy. Takie długie, białe, pachnące miętą, w biało – zielonym opakowaniu. Nazywały się Zefiry. Dalej się domyślacie – dostałam i ja papierosa, żeby mieć pewność, że nie naskarżę mamie. Siostra wiedziała, że nie skarżę bo u nas żadna nie skarżyła ale Jolka jednak mi nie ufała.

Dalej wiadomo – zawroty głowy, igliwie przed oczyma, płukanie ust  w strumieniu i kolejna tajemnica. Do dziś nie lubię tajemnic.