znów o tych kotach

Co roku otulam agrowłókniną   i co roku wiosną schylam się i proszę - ożyj już. Lubię lawendę bardziej niż inne rośliny, czasem mi się śni lawendowe pole, mam w pokoju ściany w tym kolorze a w łazience lawendową sól do kąpieli. Ale wiecie - w naszym klimacie nie ma wielkich szans, chodzę więc od tygodnia i oglądam, a dziś wreszcie widzę - dała radę i tym razem.

W sadzie od świtu drą się ptaki i koty są od czwartej na polu, żaden już nie śpi w domu, nawet ta śliczna czarna kotka sąsiada jest wypuszczana do ogrodu. Kiedy sąsiadka "pasie" kota, jest okazja przywitać się i zamienić pare słów. Kotka w tym czasie kocimi ścieżkami przebiega obydwa ogrody i poznaje nowe miejsca. Bo koty mają swoje ścieżki i rzadko który idzie na przełaj. Kociczka nie umie chodzić po siatce i sąsiadka biega wzdłuż ogrodzenia bo się o nią martwi. A Trójkolorowa wygania wszystkie obce koty, ona się tu poczuła odpowiadzialna za teren. Nie jestem pewna, ale chyba już wcale nie opuszcza posesji bo ciągle ją widuję.

Wessała mnie pewna książka i obawiam się, że wrócę na blogi dopiero, gdy skończę czytać. Dawno nie byłam tak przerażona podczas czytania. Dlatego, gdy czuję, że tracę rozum, odkładam czytaną książkę a biorę tomik z wierszami Szymborskiej. Teraz nie napiszę, co to za potworności, dopiero, jak skończę. Jeszcze z 700 stron i już.