był sobie raz balonik

Wczoraj usiłowałam wyjaśnić koleżance, jaka jest różnica pomiędzy pisaniem tu a w Onecie. Nie bardzo mi się to udało, ale teraz postaram się o tym napisać więcej. 

 To co najważniejsze - ludzie. Jak w realu tak i tu, jedni przypadają do serca, inni onieśmielają, a innych omijam szerokim lukiem. Na wielu wartościowych popularnych blogach prawie nigdy nie zostawiałam komentarzy z nieśmiałości i tak jest do dziś, do innych przylgnęłam jak jaka pijawka a jest z pięć, na których nie boję się napisać niczego.  

Popularność - ilość odwiedzin w Onecie ściśle związana jest z rankingiem, z umieszczaniem przez redakcję portalu postów na pierwszej stronie i polecaniem w portalowej ramce "warto przeczytać". Jak popularność to i konkurencja, kto wyżej w rankingu, kto częściej na jedynce i kto ma więcej gwiazdek w kąciku chwalipięty. Dla niewtajemniczonych - kącik chwalipięty to ramka, gdzie bloger umieszcza sobie posty wyróżnione przez portal. Ja takiej ramki nie miałam ale mam kącik samochwały na pulpicie, umieszczam tam listy od czytelników szczególnie miłe, miód na skołatane serce,  czasem czytam i sama się sobą zachwycam jak nie wiem co.

Odwiedziny - rekord odwiedzin w ciągu doby - 90 tys. Teraz rozumiecie,  skąd mi się tam wzięło 6,5 mln wejść? Wystarczy, że  blog trafi na pierwszą stronę raz w tygodniu. Co z kolei doprowadza do białej gorączki innych blogerów, bo też by chcieli. Podejrzewają zatem  przekupstwo, znajomości i różne inne absurdalne przyczyny tego wyróżniania.  

Komentarze - pod jednym postem czasem było ich 300 i więcej, edycja jest inna niż tutaj, tam każdy komentarz rozwija się osobno i nie da się go przeczytać wcześniej, nie ma moderacji, można komentowanie ustawić dla zalogowanych i niepożądany adres dodać do "czarnej listy", to niewiele daje bo trolle potrafiły zakładać nowe adresy na bieżąco, łącznie z adresem zawierającym mój podpis. Ilość komentarzy bardzo się liczy w rankingu, dlatego wielu blogerów nie usunie za nic w świecie żadnego komentarza, nawet, jak jest to obrzydliwe oszczerstwo czy nachalny spam. 

Listy kierowane na adres blogu - na te starałam się odpowiadać na bieżąco, pod koniec wstawałam bardzo wcześnie po to właśnie, by ogarnąć pocztę. Jak się ludzie budzili i spływała nowa, to już się nie wyrabiałam.

Prośby, groźby, historie życia i zwyczajne - "pisz, lubię czytać i się potem zastanawiać, dlaczego  ona to zrobiła i co ja bym zrobiła na jej miejscu". Najtrudniejsze są listy od ludzi chorych psychicznie, uzależnionych, z depresjami, z urojeniami. Potrafią pisać 10 maili na dobę, najpierw się podlizując, potem krytykując ale ostrożnie, na końcu grożąc i wyzywając. Uważajcie, oni mają swoje blogi i to dość popularne.

No i przestałam to ogarniać.

O płaczu po nocach, o wizytach na policji, o czarnym pijarze i poczuciu wykluczenia, świadomości, że nikt mi nie chce pomóc nie napiszę, było-minęło, dałam radę. 

Pycha - tak koło czterech milionów wejść pomyślałam sobie, że umiem pisać i coś może z tego wyniknąć. Książka, praca, jakieś reklamy na blogu, skoro jest taki popularny to może być przecież opiniotwórczy. Na szczęście zderzenie z ziemią nie bardzo bolało. Zarobiłam pieniądze, bardzo niewielkie zresztą, tutaj, na tym blogu, na tamtym dostawałam zabawki bo umowa z portalem zabrania działań komercyjnych. Jeśli był konkurs, to reklamodawca musiał uzgodnić to z Onetem a ja jako bloger dostawałam jakiś przedmiot, telefon, aparat fotograficzny, paczkę batoników.  Jak Onet organizował konkurs to dawał tylko swoje gadżety reklamowe, jak to burżuje. 

Tu się pisze inaczej. Tu mi nikt nie wytknie, że nie umiem pisać - blog jaki jest, to jest, jak powstaje książka to się nią zajmuje redaktor a tu jest wszystko surowe, nigdy tego nikomu nie tłumaczyłam bo to po prostu widać i czytelnik albo wytrzymuje nic nie mówiąc albo idzie i nie wraca.  

Właśnie minęła trzecia rocznica mojego blogowania, zamiast wyrazów współczucia (po tym całym opisie to przecież nikt się nie rzuci z gratulacjami bo nie ma czego) proszę maść na opryszczkę i tabletki na katar, czyli dajcie mi na wstrzymanie!