woda w domu

Nie, nie chodzi o zalanie mieszkania ani o powódź. Moja babcia miała dwa marzenia – chciała mieć studnię przy domu i pole na równym. O pracy w polu w górach napiszę innym razem, dziś będzie o tej wodzie.

Studnia, a raczej źródełko, znajdowało się w lesie, jakieś 200 a może 300 metrów od domu. Niech mnie ktoś ze znających temat poprawi jeśli się pomyliłam w odległości, bo po 30 latach wszystko jest inne a dla dziecka wszystko było daleko, wielkie i ciężkie.

Szłam wąską ścieżką przez łąkę, przecinałam leśną drogę i wchodziłam do lasu. W lesie koło ścieżki rosły jeżyny, maliny, dalej paprocie, schodziło się po korzeniach stanowiących rodzaj naturalnych schodów i tam, prawie w samej  paryi, na skraju łąki było wżłobione w skale zagłębienie a w nim źródło. Niosłam na ramionach nosidło, tu się posłużę tamtejszym określeniem „kolmose”. Kolmose, czyli drążek z dwoma łańcuszkami, na końcu łańcuszków haczyki, na które zaczepiało się wiadra. Zrobione dla dorosłych,  dziecko musiało sobie ten łańcuszek zakręcać na drążek aby nie wlec wiader po ziemi. Drążek przygniatał kark i ramiona, drętwiały ręce. Raz widziała mnie z tymi kolmosami pani od polskiego, która szła na borówki z panią od rosyjskiego i obydwie ze zdumieniem krzyknęły – dziecko, wyglądasz jak bozia na krzyżu, to nie ma kto tej wody nosić?

Byłam za mała i za chuda. Wiadra boleśnie obijały mi się o nogi, oblewałam się lodowatą wodą i choć nabierałam „po pasek” to do domu donosiłam po połowie. A jakie wymyślałam sposoby, by się nie przewrócić, bo po tych śliskich korzeniach pod górkę to była prawdziwa sztuka przejść, nabierałam więc  do jednego wiaderka, wnosiłam kawałek do góry, wracałam po to drugie, potem dopiero zakładałam nosidła. Chyba ani razu nie udało mi się donieść wody bez odpoczynku, robiłam sobie przynajmniej jeden przystanek aby wyprostować plecy. Do domu wracałam jak łajza, w butach woda, rękawy mokre, zasapana, wściekła, ale i tak wolałam iść po wodę niż robić coś w stajni (nie poprawiać, nie mówiliśmy „obora” czy „chlew” tylko stajnia i koniec. Bo ja się do dziś boję bydła i stworzeń większych od średniego psa i robi mi się niedobrze gdy poczuję gnój (nie poprawiać, obornik to jest w szkole rolniczej i w telewizji).

Czemu nie było normalnej studni blisko domu? A nie wiem. W tamtych okolicach do dziś jest trudno o wodę, my i tak mieliśmy blisko, mój kuzyn mieszkał na górze a studnię mieli u podnóża góry i oni to dopiero mieli za swoje.

Teraz już wiecie, dlaczego moja babcia marzyła o studni przy domu.

 Paryja to jest regionalna nazwa parowu.