znów o tych kotach?

 Mieliśmy plany na te dni jak nigdy. Do jednych rodziców, do drugich rodziców, a między jednymi a drugimi jeszcze Białka Tatrzańska, taki prezent sobie mieliśmy zrobić bo oboje lubimy gorące źródła. Czyli od wczoraj miało mnie tu nie być, a tymczasem rano w sobotę mąż zamiast do pracy (tak tak, na placu handluje się i w wigilię, i w sylwestra, tylko trochę krócej) pojechał do lekarza. Dostał zastrzyk, receptę na ketanol i leży biedak ledwo żywy, chodzi w pozycji „banan” trzymając się mebli. Plastry rozgrzewające (depilacja przy okazji, uświadomiłam to sobie, gdy już mu ten plaster nakleiłam) masaż, gorący prysznic, nacieranie i leki przeciwbólowe działają tak sobie, wiecie, jak jest z bólem krzyża. Kto nie wie to jest szczęściarzem.

Wigilię spędziliśmy we dwoje plus koty, które nażarły się ryb i mając w głębokim poważaniu uroczystość i podniosłość wieczoru, zaczęły się jak zawsze gonić i bić aż fruwały kłaki. Po wypastowanej podłodze kot jedzie jak szmata i zatrzymuje się na ścianie, nie ma cudów, nie wyrobi na zakrętach kiedy pędzi z wrzaskiem nie patrząc gdzie.

Kiciulka uczyłam wskakiwać na akwarium bo mnie wkurza, kiedy staje jak ofiara losu na podłodze i się drze, żeby go podnieść i ulokować na pokrywie. Pokrywa jest na wysokości 1,50 i wszystkie koty sobie radziły a ten nie tylko tylko szuka służącej. Pokazywałam mu ze trzy razy co ma robić – na stolik, ze stolika na akwarium. Wreszcie Kiciulek, aby pokazać, że i tak zrobi po swojemu, wskoczył na łóżko i z łóżka na akwarium a więc tak, jak to zawsze robiły inne koty. Czyli mógł, ale wolał noszenie na rękach.

Miało być o pokrzyżowaniu planów a skończyło się jak zawsze, czyli o tych kotach. Rano patrzyłam na tego małego Dzikusa. Te nasze wypasione rozpieszczone kocury kręcą nosem i nie chcą jeść byle czego, przewraca im się we łbach od dobrobytu a ta sierota je najtańszą karmę, jakby to był największy rarytas, aż wchodzi łapkami do miski, i tylko od czasu do czasu ogląda się ze strachem za siebie.

Mąż się śmieje, że gdyby tak tym „oficjalnym” zrobić raz w tygodniu głodówkę to by było to samo. Tylko kto by wytrzymał ten lament.

Skoro nie pojechaliśmy nigdzie to  przyszykuję aparat i zrobię zdjęcia kolędnikom, tu  chodzą w pięknych kostiumach i to nie wieczorem  tylko po południu, kiedy jest jeszcze jasno. To do jutra, miłego świętowania.