gry rodzinne

Mam nadzieję, że moje siostry nie skopią mi tyłka za ten kawałek bo będzie o ich wielbicielach, ha!

Byłam czwartą dziewczynką w rodzinie i kiedy starsze siostry były już pannami na wydaniu a młodsze małymi dziećmi to ze mnie było takie nie wiadomo co. Starsze goniły mnie od siebie i bezustannie przypominały – tobie jeszcze bardziej nie wolno jak nam – czyli jeszcze bardziej nie wolno się było malować, lakierować włosów i paznokci, palić papierosów i wracać późno do domu. (Jak zobaczę wymalowane pazury to obetnę siekierą na pniaku. Tatuś, ciekawe, czy naprawdę byś to zrobił i czy wierzyłeś, że my w to wierzymy).

Przeważnie żyłam wówczas w świecie książek i nic innego mnie nie interesowało. Jeszcze grałam z kuzynem w palanta, to też było moim ulubionym zajęciem, ale w palanta można było grać tylko w dzień i tylko, gdy za bardzo nie padało, więc jesienne i zimowe wieczory się do tego nie nadawały.

Ale miało być o wielbicielach moich sióstr.

Dwóch takich, którym się podobała jedna z moich sióstr, wpadło na dość dziwny nawet jak na tamte czasy pomysł. Bo w tamtych czasach się z dziewczynami nie umawiało tylko do dziewczyny chodziło. Oni sobie wymyślili, że moje siostry nauczą ich tańczyć. Pomysł był dość karkołomny bo w domu nie było nawet radia, co prawda najstarsza siostra miała wielbiciela, posiadacza magnetofonu szpulowego, ale z nim zerwała i muzyki mechanicznej nie było, niestety, miłość się urwała wraz z tą taśmą co się ją wkręcało w ten mechanizm magnetofonowy i pozostało nam śpiewanie chórem albo nie daj Boże tatowa gra na skrzypcach, o czym będzie innym razem.

Ale do brzegu, czyli o tych dwóch, co się chcieli uczyć tańczyć. Obydwaj byli posiadaczami instrumentów i proszę mi tu nie śmiać się na głos, po prostu teraz się kupuje dzieciom komputery a wówczas kupowało się harmonię albo inną trąbkę żeby dzieci miały na czym grać. Jasiek miał akordeon a Andrzej miał klarnet i pewnego pięknego wieczoru przyszli obydwaj do naszego domu. Z tą harmonią i z tym klarnetem, to jasne. Wieczór, przez las, po ciemku, po błocie!

Najbardziej się ucieszył dziadek Fabian bo po pierwsze chłopaki przynieśli też butelkę wódki a po drugie dziadek Fabian był szczęśliwym posiadaczem bębna ale na tym bębnie grywał bardzo rzadko bo trudno grać na bębnie wnusiom do snu, nieprawdaż?

Tak się montował zespół muzyczny ale niech mi kto powie, jak oni zamierzali się uczyć tańczyć skoro mieli grać? Jasiek jeszcze na tym akordeonie umiał grać, nie ma co chłopaka obgadywać bo grał z uczuciem, śpiewał głośno i nawet ja, zaczytana w kolejnym „Tygrysie” pożyczonym od stryka (nie poprawiać) nuciłam wraz z nim czarny chleb czarna kawa opętani samotnością bo to był wtedy hit a zagraj mi piękny Cyganie to była wiocha.

Jasiek szarpał akordeonem, dziadek Fabian się wkurzał i walił w bęben coraz szybciej bo chciał, żeby grać ty dziewczyno w białej bluzce ale Jasiek tego grać nie umiał no a Andrzej grał na klarnecie i było mu wszystko jedno co gra bo twierdził, że potrafi zagrać wszystko tylko nikt nie wiedział, jaka to melodia ale to już nie jego wina.

Nie wiem czy pisać dalej, serio serio, bo z tym pisaniem wychodzi podobnie jak z tym andrzejowym graniem.

Dopisane w południe bo sami chcieliście to macie.
 

Całe to granie odbywało się zawsze w kuchni, u nas zresztą prawie wszystko odbywało się w kuchni – gotowanie, jedzenie, pranie, nauka i spotkania towarzyskie. Do pokoju właził tylko ksiądz jak chodził po kolędzie, a do drugiego pokoju właziły tylko baby, którym babcia wróżyła z kart. Kuchnia była największym pomieszczeniem w domu. Na piecu siedziały koty, suszyły się buty a czasem końska uprząż, na blasze stał garnek z ciepłą zupą, jak ktoś przyszedł głodny to mógł jeść, czy domownik, czy gość, taka zupa była czasem „ratująca życie”. Stała tam jeszcze patelnia z tłuczonymi ziemniakami, miały od spodu przypieczoną skórkę, pycha.

Ale miało być o tej nauce tańca. Chłopaki usiłowali grać na zmianę a moje siostry mniej lub bardziej cierpliwie pokazywały taneczne kroki. (Miałam to „taneczne” przemilczeć ale by mnie zatłukły). Więc było tak – pięta, palce pięta palce hej siup hej pięta palce pięta palce hej siup hej! Andrzej wpadał przy „siup” na kredens a matka wychodziła z pokoju z piorunami w oczach bo w kredensie stały ostatnie talerze, które dawno temu przywiozła sobie z Zachodu, reszta zastawy już dawno była wytłuczona.

No to jak nie ten taniec bo za trudny to może inny? I znów zaczynały – raz, dwa, trzy, raz, dwa, trzy i w kółeczko, i Andrzej wpadał na piec. Potem była zmiana, Jasiek hulać umiał ale przy dźwiękach klarnetu i bębna, hmm, no można, jak się bardzo chce to można. O innych tancerzach nie napiszę, nadmienię tylko, że jak się jeden nauczył tak tańczyć, żeby nie wpadać ani na kredens ani na piec to do dziś w tańcu kopie partnerkę kolanami.

Najładniej tańczyła nasza babcia bo babcia w młodości pracowała we dworach i tam się nauczyła prościutko trzymać i lekko poruszać ale nawet ona była bezradna wobec całkowitego braku słuchu i niedźwiedzich podrygów.

Nasza rodzina była bardzo muzykalna. Ojciec grał ze słuchu na skrzypcach i na akordeonie, jedna siostra potrafi grać chyba na każdym instrumencie, jaki wpadnie jej w ręce, druga sama nauczyła się grać na gitarze. Śpiewały dziewczyny w chórach szkolnych i kościelnych ale tylko ja dostałam raz pieniądze za śpiewanie. Bo ja lubię śpiewać tak samo, jak Andrzej lubił tańczyć i raz dostałam stówkę (starą!) na ognisku od człowieka, który siedział zaraz koło mnie. Zapłacił mi, żebym tylko przestała mu się drzeć do ucha!