pierwszy śnieg

Z kronikarskiego obowiązku - śnieg pada. Wygląda na to, że dziś na drogach będzie zlot miłośników letnich opon.

 Wnusia Hanusia rośnie lepiej niż na drożdżach bo na maminym mleku. Szafę jej kupili do pokoju, dużą, prawdziwą, nie ma się co wygłupiać z komódkami dla małych dziewczynek bo dziewczynki rosną a komódki nie. Tata Hani ma kumatego ojca i dzięki temu we dwóch w parę godzin mebel kupili, przywieźli, skręcili i postawili.

Nasz cierpiący na fobię gościową  kot zadziwił mnie kolejny raz. Jego fobia przejawia się tym, że na widok gości robi w tył zwrot i ucieka do któregoś sąsiada a tam żali się, że został w okrutny sposób wyrzucony z domu, jest głodny i nie ma gdzie spać, w związku z tym prosi aby dać mu mięsa mięsa mięsa i baranią skórę do spania albo puchową pierzynkę.
Tym razem (nie wiem czy to nie jego drugi albo trzeci raz, bo raz pukał do okna Natalce, za drugim razem wlazł Romce do łóżka) i teraz nie uciekał z domu tylko potraktował gościa jak domownika - było ocieranie się, mruczenie i patrzenie w oczy, prośba o głaskanie, wpuszczanie i wypuszczanie i wreszcie pokazywanie, jaki jest mądry i posłuszny. Coś knuje.

 Wieczór z koleżanką  przeszedł w noc pełną zwierzeń i opowieści do śmiechu i do płaczu. Wino, dobra herbata, wygodne miejsca do siedzenia jak się chce. Reset. To jest najlepsza terapia na jesienne szarości. Nawet najbardziej kochająca rodzina nie zastąpi osób z zewnątrz, bliskim nie da się powiedzieć wszystkiego. Żeby się nie martwili, żeby się nie gniewali, a czasem po prostu nie będą wiedzieli o co chodzi.

Śnieg pada. Radość dla dzieci i górali.