o truciznach i dobrej energii

 

Będzie o szukaniu nadziei. W pewnych kwestiach nie słucham nikogo i nie dam sobie wmówić żadnych suplementów, diet, ziół, paraleków, witamin, grzybów, kadzideł i czarów. Dawno temu od dwuletniej Hani się nauczyłam czarodziejskiego zaklęcia które zresztą działa we wszystkich dziedzinach życia – NIE I KONIEC.

Leki przepisują mi lekarze.

Pewnie jeszcze niektórzy pamiętają Harrisa. Przyjeżdżał do Polski na początku lat 80 w ubiegłym wieku i uzdrawiał w kościołach. W tych seansach brały udział tysiące ludzi przekonanych o nadprzyrodzonych zdolnościach uzdrowiciela. Były rozprowadzane specjalne wejściówki i oczywiście zbierano datki. Nie znam nikogo, komu się po zbiorowej terapii poprawiło na zawsze ale pamiętam te opowieści pełne euforii o natychmiastowym lepszym samopoczuciu.  Nastała wtedy moda na różnych znachorów, biopreparaty, energetyzowaną przez telewizor wodę. Nie wiem czy to opisać bo to teraz aż żenujące. Należało postawić przed telewizorem butelkę wody a energoterapeuta mówił hipnotyzującym głosem coś, co miało zmienić zwykłą ciecz w leczniczą wodę. Chyba ten program nazywał się „ręce które leczą”. Czasy były ciężkie, ludzie bardzo potrzebowali otuchy, chcieli wierzyć w poprawę życia i zdrowia. Nie mieli prawie nic to chwytali się i tej nadziei.

Czasem sprzeczam się z osobami mającymi skłonność do wiary w takie cuda. Obalam argument, że ktoś wstał z wózka. Na wózku nie jeżdżą wyłącznie paralitycy! Z wózka korzystają osoby niepełnosprawne w różnym stopniu, mające problem z poruszaniem się. Często dadzą radę przejść kilka kroków i to właśnie można zobaczyć. To nie cud.

Nie tak dawno pani z niezłośliwym guzem nie została zakwalifikowana do leczenia bo przed terapią piła ziółka, zalecane przez kogoś znajomego. Okazało się, że spowodowały one gwałtowną niewydolność wątroby. Dodam, że picie tego specyfiku zataiła przed lekarzem prowadzącym. Może nie tyle zataiła, co nie zdawała sobie sprawy z ich działania.

Tu akurat wtrącę wzmiankę o wrotyczu, który stał się bardzo popularny, a do tego jest po prostu ładny. I toksyczny. Nie pijcie tego, proszę.

Choroba stanowi ogromne wyzwanie w każdej sferze człowieka, dotyka całą rodzinę i w jakiś sposób cierpią wszyscy, dlatego szukają nadziei, a chorzy czasem robią coś wbrew sobie, aby pokazać bliskim że doceniają ich starania.

Zakończę jak w pamiętniku – wczoraj dostałam wspaniałe lekarstwo – kuzyn, którego prawie nie znałam, odwiedził mnie przywożąc do nas moją kochaną siostrę. To było takie dobre, miłe, radosne spotkanie. Pełne wzajemnej akceptacji, pełne wspomnień, śmiechu i opowieści. Krótkie, ale wszyscy wiedzieliśmy, że nie możemy się zbyt męczyć. Ale chyba tak jest najlepiej – żeby został niedosyt, żeby obiecać sobie kolejne spotkanie, żeby się szczerze uściskać na do zobaczenia. Takie leki działają na mnie doskonale.