znów o tym psie

 Rano jest łatwo. Nalewam wodę do czajnika i mówię nie podnosząc głosu - Mika na pole. Patrzę przez otwarte drzwi do sypialni, gdzie zaczyna się kotłować pościel i wyskakuje spod niej rudy zaspany pies. Otwieram drzwi wejściowe i Mika biegnie do ogrodu, po drodze strasząc ptaki. Załatwia się i węszy, sprawdzając któż to odważył się nocą grasować na posesji. 

Bo ja nadal wykładam jedzenie dla kotów, czemu by miały nie jeść dlatego, że teraz rządzi pies. Jest dwa koty, jeden bury z białymi skarpetkami przychodzi czasem i wskakując na parapet zagląda do mojej sypialni a drugi wielki obszarpany boi się wszystkiego i na "kici kici" ucieka w panice jak zając. 

U nas na wsi są jeszcze koty wychodzące i są koty stodołowe. Ale coraz mniej, musi wymrzeć pokolenie ludzi, którzy uważają, że kota się nie karmi i nie wpuszcza do domu. 

No, Klarka, miało być o psie. 

Tu właśnie jest problem. Na "kici kici" Mikulina dostaje napędu na cztery łapy i zasuwa w maliny, szuka, węszy, kładzie się na grzbiet i jedzie po śniegu na plecach, tarza się i parska. Znaczy znaczy. 

Na spacerach też trzeba uważać bo poluje na koty i kury i to już nie te czasy, gdy płaciłam za kaczkę przyniesioną przez Bobasa. Chyba o tym pisałam? (Bob pokonywał ogrodzenie górą, po siatce i zdarzyło się, że po ucieczce leżał pod bramą ze zdobyczą w pysku). 

Mikulina zaprzyjaźniła się z psem sąsiada, który potrafi sam wyjść ze swej posesji i chodzić z nią na długie spacery. Hania nazwała tego psa Rufus. Okazało się, że Rufus jest uciekinierem z Mazur, dołączył do wczasowiczów i choć oni szukali właścicieli to nie znaleźli, wreszcie zabrali go z sobą. Ale to całkiem inna historia. Rufus po spacerze wraca na swoją posesję a Mikulina na swoją. 

teżMonika - proszę bardzo