jeszcze czas

 

Kiedy moja nieżyjąca siostra przechodziła operację, nigdy nie mówiła o umieraniu. Bardzo dużo wtedy rozmawiałyśmy o wszystkim. Asia nie wspomniała ani razu o sukience do trumny, natomiast często mówiła o tym, co będzie nosić po wyzdrowieniu. Lubiła ładnie wyglądać i miała dobry gust, gadałyśmy o sukienkach, marynarkach, butach na niewielkim obcasie i dresach, i o spodniach z dziurami, jak tacie było przykro, że jego córka przyjechała w dziurawych spodniach!

Ale nigdy nie mówiła o sukience do trumny, nawet kiedy świadomie mówiła – umieram, uwierz mi.

Lubiła jeździć do sanatorów tak jak ja. Z zapałem ćwiczyła, chodziła na długie spacery i jeździła na wycieczki. Tak jak ja. Ja nie zabieram strojów na spotkania towarzyskie, zabieram wyłącznie sportowe wygodne rzeczy i tym się różniłyśmy.

Na ostatnim turnusie lekarz odesłał Asię do domu z powodu złego stanu zdrowia. Była smutna i rozczarowana ale i tak nie dopuszczała myśli, że jest źle.

Mam skierowanie do sanatorium a za parę dni spotkanie z onkologiem. Może mi pozwoli jechać, ostatecznie to lekarz decyduje co wolno a czego nie można. Bardzo bym chciała pojechać. Nie martwi mnie guz, nie martwią bóle głowy, czy to nie jest głupie? Nie myślę ani przez chwilę o sukience do trumny ale o dresie na wyjazd, o za ciasnych stanikach i spranych podkoszulkach. Pusta szafa!

Wszystko sobie kupię i pojadę. Tak postanowiłam.