czasem trzeba iść długo aby dojść do siebie

 Dla Ani

Onkologia i radioterapia to miejsca, gdzie cierpienie jest wprost wyczuwalne. Miejsca w poczekalniach zajęte są przez ludzi chorych i ich opiekunów. Nie śmiem ich dzielić na chorych i zdrowych bo przy tej chorobie znoszą męki wszyscy.

Ze mną jest mąż. Jest spokojny i cierpliwy, nawet jeśli nie spał po nocnym dyżurze ani chwili to nie narzeka. Nie jestem wymagająca i nie oczekuję atencji ale jestem słaba, mam zaburzenia równowagi i bolą mnie oczy, dlatego nawet nie usiłuję czytać. Nie chcę jednak pogrążać się w coraz bardziej pesymistycznych rozmyślaniach, dlatego upewniam się, że Krzysiek nie drzemie i proponuję – to ci coś opowiem.

Mówię ściszonym głosem tak aby nie przeszkadzać innym ale żeby też tej opowieści nikt nie słyszał. Prawie jak na randce w kawiarni. Patrzymy na siebie, uśmiechamy się bo moja opowieść jest zabawna i przenosi nas w odległy czas i istniejący bardziej w wyobraźni niż we wspomnieniach świat.

 

Byłam może w piątej albo w szóstej klasie. W piątej, bo moja siostra chodziła do siódmej ale obydwie należałyśmy do harcerstwa i do chóru a potem jak ona wyszła z ósmej klasy to ja się z chóru wypisałam bo mi koleżanki ciągle wypominały, że nie śpiewam tak pięknie jak ona lecz po prostu fałszuję.  To prawda, ona śpiewała  piękniej i jej głosu brakowało. Do chóru i do harcerstwa można było należeć od piątej klasy.

 

Miałyśmy wiele zajęć pozalekcyjnych ale jesienią i zimą i tak zostawało nam dużo wolnego czasu. W domu było ciasno a do tego rządziły tam dwie młodsze siostry i one były jakoś z sobą wiecznie skonfliktowane, ciągle o wszystko biły się i kłóciły. Miałyśmy trochę obowiązków ale to nie był problem, uciąć sieczki, przynieś drewna czy wody, umyć naczynia czy wyszorować podłogi. Najtrudniej było opiekować się tymi małymi diablicami i dlatego uciekałyśmy z domu.

Idę na zbiórkę, idę na chór, idę na majówkę, idę do stryka!

Mama przeważnie nie kwestionowała tych wyjść, telefonów nie było i sprawdzać nas nie mogła, poza tym nie miała powodu aby nam nie wierzyć, w szkole nas chwalili, nikt się na nas nie skarżył. Pamiętaj, że w tamtych czasach dzieci wychowywała cała wieś i jeśli się komuś nie powiedziało „dzień dobry” albo nie ustąpiło miejsca  to miał prawo poskarżyć rodzicom.

Mieszkaliśmy w ostatnim domu „Za górą” i wokół nie było sąsiadów, najbliżej nam było do stryka ale i tak należało wspiąć się wąską ścieżką aż na grzbiet wzgórza i tam już było kilka rozrzuconych na polach domów, jednak wśród tych rodzin nie było dziewczynek, tak się złożyło że byli sami chłopcy.

Oni jeździli na nartach a my na sankach. Graliśmy w palanta. Ale zimą nie było się gdzie podziać i pewnego dnia chłopcy wymyślili dla nas bazę.

Na wzgórzu było opuszczone budzisko. Rosło tam kilka śliw, gruszka i dzika czereśnia. Jeszcze stały kamienne pomalowane na niebiesko fundamenty po domku. Na skraju budziska była  piwnica. Półkoliście sklepiona, porośnięta darnią, wbudowana w brzeg, wejście zamykały grube, drewniane, niewielkie drzwi ze skoblem. Ale kłódki nie było, w tamtych czasach nawet domu się nie zamykało to kto by zamykał piwnicę.

Chłopcy byli w naszym wieku u nas chłopcy musieli już umieć robić wszystko, i w stajni, i przy furmance, i w lesie. Musieli być zaradni i pracowici, umieć posługiwać się narzędziami . Byliśmy wszyscy kreatywni.

Chłopaki postanowili  urządzić w opuszczonej piwnicy bazę.

Skądś przywieźli na taczce kozę. Nie zwierzę, taki piecyk, który miał nas ogrzewać. Rurę wyprowadzili przez taki otwór służący do wrzucania z zewnątrz ziemniaków. Przynieśli lampę naftową, żebyśmy nie siedzieli po ciemku.  Zrobili z desek stolik i ławeczki.

Ile z was przeżyło pierwsze spotkanie? – przerwał Krzysiek.

I tu się mylisz. Wszystko hulało. Na piecyku piekliśmy plastry ziemniaków i karpieli. Przy stoliku graliśmy w karty i w „państwa miasta”. Piwnica była położona w odludnym miejscu, nikt tamtędy nie chodził a my nie chwaliłyśmy się nią czując nielegalność przedsięwzięcia.

Aż pewnego dnia któryś z chłopaków przyniósł kurę, bez głowy ale z piórami. Oprawienie ptaka należało oczywiście do mnie i do siostry, w zasadzie siostra sama to robiła bo ona jest bardziej zdecydowana i energiczna, zawsze mi wyrywała robotę z rąk wkurzając się na moje guzdranie.

Kura została oskubana, wypatroszona i ugotowana w garnku na piecyku.

Pióra i pozostałości wyrzuciliśmy w krzaki.

I rozpętała się afera. Bo komuś zginęła kura, bo ją ukradliśmy, i zjedli, i w piwnicy! Nie swojej!

 No ale jak mogliśmy robić klub w swojej jak w swojej było pełno ziemniaków i buraków a w przedsionku ślimaki, fuj!

 To nie był dobry pomysł aby kłócić się o kurę (nie, to nie Stasia kura, to od kogo innego) bo właściciel  kury poleciał na skargę do mamy.

I wtedy mama dowiedziała się, że chodziłyśmy z siostrą do tej piwnicy i rozpłakała się, bo mogłyśmy się tam zaczadzić na śmierć i nawet by nas nikt nie znalazł. Ale najbardziej pamiętam koronny argument mojej mamy – moje dziewczynki na pewno nie, one nie są takie głupie, one mają same piątki!

Boże, jakie to wzruszające.

 *

Przyszedł na mnie czas i kiedy leżałam na stole z maską na twarzy a robot krążył wokół mej głowy wysyłając do mojego mózgu protonowy strumień, powtarzałam sobie w rytm serca prostą, dziecinną modlitwę – Aniele Boży..

Wiele razy już mi się udało to może i tym razem się uda.