kronika zdrowienia

 Dziś piękna pogoda, stopniał śnieg i nareszcie mamy bezchmurne niebo. Nie zrozumcie mnie źle ale pogoda nas nie rozpieszczała i ostatnio za oknem było cały czas ciemno, zimno i ponuro a do tego siekł zimny deszcz ze śniegiem, nic tylko wpadać w depresję, słoneczny dzień bardzo mnie ucieszył. 

Dlatego dziś widząc wreszcie niebieskie niebo poszłam na spacer do ogrodu. Ostrożnie, żeby nie wyglebić w błoto, bo przecież zaburzenia równowagi wcale nie ustąpiły, to się nie dzieje jak ręką odjął. Moje koleżanki z pracy pamiętają jak się obijałam o ściany i ciągle chodziłam posiniaczona a zamiast kremu do rąk używałam żelu przeciwbólowego. Myślałam, że to ze zmęczenia! Inna sprawa, że już wiem - nikt nie powinien pracować ponad siły bo to się dobrze nie kończy.  Taka mądrala teraz jestem. 

Wracamy do spaceru po ogrodzie. Posadzę więcej kwiatów. Krzysiek lubi nosić do pracy bukiety to niech nosi, będą mnie dziewczyny wspominać. Wpadały rano do socjalnego ze słowami - w całej recepcji pachną róże/bez/piwonie. Tam gdzie rosły dalie posadzę ogórki i koper. Lubię takie słodkie, pachnące ogórki na kromce chleba z masłem. Koper lubię obsesyjnie do ziemniaków i do zupy no i do małosolnych, jak się podnosi talerzyk na garnku to to zielsko tak pachnie. A małosolne nie bardzo lubię. Tak samo jak z rosołem - lubię zapach ale jeść niekoniecznie. 

Mam cały czas nadzieję, że odzyskam choć trochę słuch i że przyjdzie taki dzień w którym nie będzie bolała mnie głowa. Na razie nic się nie zmieniło, przeszły mi dolegliwości po radioterapii, przestały boleć mnie zęby i zbrązowiałam na twarzy. Spotkanie z onkologiem mam 15 lutego.