każda zima musi kiedyś skończyć się

 

Zdjęcie nie na temat ale dedykuję osobie która polubiła piosenkę "be be be kopytka niosą mnie" i proszę Czytelnię - bez obrazy!

Mijający tydzień był dla mnie taki, dzień po dniu

poniedziałek – okropny

wtorek – beznadziejny

środa – jeszcze gorszy

czwartek – tragiczny

Piątek zaczął się nieciekawie ale miałam nadzieję, że ten podły czas przejdzie, przeminie, bo nie może być zawsze źle. Wracałam z pracy i w autobusie przeczytałam wiadomość – czy pamiętasz o teatrze?

Pamiętałam. Miesiąc temu dostałam  dwa bilety i pamiętałam, nawet chciałam sobie wziąć wolne na sobotę ale nie poprosiłam uznając, że po robocie wykąpię się, ogarnę a spektakl dopiero o dziewiętnastej więc dam radę. Ale to nie w sobotę jest tylko w piątek, sprawdź bilety Klarka!

Ojasnygwint, a ja myślałam cały czas, że w sobotę. To nic. Była dopiero szesnasta. Dotarłam do domu, gdzie dowiedziałam się o dwóch kolejnych niemiłych sprawach. No trudno, wzięłam to na barki (ciekawe dlaczego znów mnie zaczęły boleć) i powiedziałam Krzyśkowi o pomyłce, czyli o tym, że nie jutro ale dziś jedziemy do teatru.

Od nas jest kawałek, trzeba też trochę pokręcić po Krakowie żeby zaparkować, dlatego musieliśmy ruszyć dość wcześnie.

Znaleźliśmy wolne miejsce na parkingu przy ul. Filipa. To dość ważne dla dalszej opowieści. Tam się wjeżdża, pobiera kwit i płaci się po powrocie. Zostawiliśmy auto i poszliśmy spacerem przez miasto, musieliśmy dotrzeć do placu św. Ducha. Komu się chce to teraz może wytyczyć trasę aby zobaczyć, że to wcale nie jest tak blisko.

W połowie drogi Krzysiek oznajmił, że chyba zgubił ten kwit za parking. No to się wróć i szukaj – powiedziałam.  - E, nie, może znajdę jak będziemy wracać.

No dobra, nie takie rzeczy dobijały mnie w tym tygodniu więc co ja się będę martwić biletem z parkingu – pomyślałam.

O spektaklu napiszę następny post, oddzielny. Było doskonale, pięknie i wszystko mi się podobało.

Po przedstawieniu szliśmy na parking tą samą trasą. Był piątkowy, zimowy wieczór, na ulicy i na chodnikach szkliły się resztki śniegu, spacerowali ludzie bo Kraków nigdy nie zasypia a to był dopiero wieczór, nawet ludzi z małymi dziećmi widziałam. A właśnie – tak dawno nie byłam w Krakowie wieczorem, i powiem Wam – ładnie jest. Zapomniałam, że jest ładnie.

Tak sobie szliśmy rozmawiając ze śmiechem o tych doktorach z przedstawienia gdy Krzysiek schylił się, podniósł leżący na chodniku kawałek papieru i powiedział – mówiłem że znajdę.

Znalazł. A za zgubiony kwit  musiałby zapłacić 50 zł.