znów o tym szczepieniu

 

Bałam się szczepienia. Mam świeżo w pamięci cierpienia, jakie przechodziliśmy chorując. Wiedziałam, że po szczepieniu może być różnie – Krzysiek wziął po pierwszej dawce paracetamol i poszedł do pracy, po drugiej dawce nawet tego nie potrzebował, ale mnie zawsze wszystko boli bardziej i dłużej.

Trochę się nakręciłam reakcją znajomych -  koleżanka zwolniła się na kilka godzin z pracy bo nie czuła się dobrze, drugą bardzo bolało ramię. W historie bardziej makabryczne dotyczące skutków ubocznych nie wierzyłam bo opowiadają je ludzie czerpiący wiadomości z portali społecznościowych.

Przebieg mojej choroby opisałam w skrócie na blogu ale nie była to cała prawda bo nie chciałam nikogo martwić ani dostawać wiadomości „Klarka wezwij karetkę”. Tak, teraz wiem, że miałam powody do wezwania karetki bo byłam odwodniona, miałam nie tylko dotkliwy ból głowy, gardła, stawów i mięśni ale również biegunkę i  przez kilka dni gorączkę 39,5 a w domu nie było zdrowego człowieka, który by nam pomógł w chorobie. Zagrzanie zupy, prysznic, nastawienie zmywarki, wniesienie do domu zakupów – to był dla nas ogromny wysiłek. Mój mąż stwierdził, że jeszcze nigdy w życiu tak ciężko nie chorował. Na pytanie co nas boli odpowiadaliśmy zgodnie – wszystko. Minęło 3 miesiące a mój mąż nadal kaszle, mnie nękają nawracające bóle pleców, pogorszył mi się wzrok, długo bolało mnie serce.

Decyzję o szczepieniu podjęliśmy od razu, kiedy tylko była możliwość rejestracji. Powód – drugi raz bym chyba już nie przeżyła. Wiem, że szczepionka nie chroni od zachorowania ale pozwala na łagodniejszy przebieg. Inny powód – mam dość pandemii. Kwarantanny, braku kontaktu z bliskimi,  chodzenia w maseczkach, wszelkich ograniczeń. Przecież ja cały czas pracuję, jeżdżę do firmy dwoma autobusami, stoję na przystankach, te maseczki zimą nie są tak uciążliwe ale latem to koszmar.

 Odpowiedzialność. Nie martwić się już nigdy, czy kogoś zaraziłam.

Nie liczę na uzyskanie odporności populacyjnej tak jak inni. Odporność zbiorowa ma chronić najsłabszych, tych, którzy z ważnych powodów nie mogą przyjąć szczepionki. Tak do tej pory było. Teraz jest inaczej. Teraz ludzie deklarują „nie chcę być królikiem doświadczalnym”. To znaczy – niech inni wypróbują to na sobie, a ja przyjdę na gotowe, co się będę narażać. Nazywam to po imieniu - pasożytowaniem. 

Nie ma przymusu. Tak właśnie uważam – nie ma przymusu, szczepienie ma być dobrowolne.

Każdy z nas jest inny. Inaczej czujemy, inaczej reagujemy na leki. Chyba tego nie trzeba nikomu tłumaczyć.

Boję się bólu. Spanikowałam po szczepieniu i pobiegłam do apteki prosząc o sprzedanie leku przeciwbólowego na receptę bez recepty.

Dziś mija druga doba. Nic mi nie jest. Wczoraj trochę bolało mnie ramię i głowa ale miewałam często bardziej dotkliwe dolegliwości i wykonywałam swoje obowiązki. W mojej pracy już wiedzą – kiedy jestem opryskliwa i unikam kontaktów to nie dlatego, że jestem wredna tylko po prostu wszystko mnie boli.

Ale teraz odpoczywam, czytam, oglądam seriale, pielęgnuję ogród. Za chwilę koniec urlopu. Szkoda, bardzo.