letnie sukienki

 Wcześnie rano, niedziela. Mam dniówkę, idę więc na przystanek. Włożyłam ulubioną białą sukienkę i sandałki. Wyglądam, jakbym wraz z innymi kobietami ze wsi wybierała się na poranną mszę do pobliskiego kościółka. O,  nie całkiem, bo mam dość sporą torbę "pracową" a do kościoła nosi się kopertówki. 

Panie już stoją na przystanku. Wiek mniej więcej 70 plus. Pięknie wystrojone - elegancko wyprasowane  garsonki, biżuteria, rajstopy na nogach, małe torebki przewieszone przez ramię. Witają się, śmieją. Widać, że brakowało im tych spotkań. Podjeżdża autobus. Jedziemy, żadna z pań nie ma maseczki, czuję się głupio z zakrytą twarzą i zastanawiam się, bo może już nie ma obowiązku zakrywania buzi tylko ja jestem zapracowana i nie oglądam wiadomości. 

Panie wysiadają a ja jadę dalej. Jedna przesiadka i przed siódmą jestem w orce. Hotel jeszcze śpi, tylko recepcja czuwa. Przebieram się, pakuję wózek i zaczynam pracę. Nie ma dziś dużo ale wystarczy, by się zmęczyć. Nie mamy klimatyzacji a jest upał, dlatego mam na sobie cieniutką, przewiewną  sukienkę bez rękawów. Kupiłam ją we Francji, jest doskonale uszyta, materiał wchłania pot i natychmiast wysycha, plam nie widać. Poświęciłam ją do pracy z bólem w sercu ale komfort jest najważniejszy. 

Wsiadam do windy w której są już dwie dziewczyny, pewnie jadą na śniadanie albo zapalić i jedna z nich mówi patrząc na mnie - ja bym nigdy takiej pięknej sukienki nie brała do pracy! Śmieję się, że w pracy też chcę ładnie wyglądać. 

Zabieram się za sprzątanie pokoi. W wózku obok mnóstwa preparatów do sprzątania mam bidon z wodą z elektrolitami. Popijam po kilka łyków. To dość ważne bo przy tej pracy można się szybko odwodnić. 

Zachodzę do recepcji aby wypisać z grafiku posprzątane pokoje.  Dwie pięknie ubrane panie pytają o najbliższy kościół.  Mamy w Krakowie 136 kościołów ale gdzie jest najbliższy? Recepcjonistka na pewno wie, ja bym je wysłała po prostu do Mariackiego, ale wystarczy iść iść i zawsze się na jakiś kościół trafi. 

Niedzielny rozkład jazdy MPK powinien się  nazywać rozkładem beznadziejnym a nie niedzielnym. Nie zdążę na autobus, następny za dwie godziny. Dzwonię do Krzyśka, żeby po mnie przyjechał. Myję się, zmieniam crocsy na sandałki, czerwoną śliczną sukienkę na równie ładną sukienkę białą. 

Zostało mi całe pół dnia. 

Do miłego napisania!