Jeszcze będzie normalnie

 Pracujemy normalnie. Są zawody, gdzie praca zdalna jest niemożliwa i dlatego co rano zakładamy maseczki i maszerujemy na przystanek. Tak samo jak wielu innych ludzi. Pamiętam jak to było w marcu - puste ulice, niepewność, kolejki przed sklepami. Teraz jest inaczej bo już jesteśmy bardziej świadomi i boimy się czegoś innego. Smutno mi gdy słyszę narzekania osób, które muszą zakładać  maseczkę na pół godziny i z tego powodu jęczą. Może się zamień jeden z drugim z człowiekiem, który musi pracować w maseczce cały dzień. 

Coraz częściej myślę o ludziach którzy w tym czasie muszą chorować w szpitalu. W ostatnich latach odwiedzałam chorujące bliskie mi osoby i widziałam, jakie to jest ważne również dla innych pacjentów. 

Chorzy z tej samej sali prosili mnie o drobne przysługi o które nie chcieli prosić pielęgniarek. Ubrać skarpetki, posmarować kremem spierzchnięte ręce, odłożyć kubek, zapiąć biustonosz, ustawić coś w telefonie, kupić jakiś drobiazg. Nosiłam moim bliskim domowe jedzenie, pomagałam w pielęgnacji. Towarzyszyłam. To takie ważne, żeby wiedzieli, że ktoś jest zawsze gotów przyjechać, wystarczy zadzwonić. A teraz nie ma odwiedzin. To musi być straszna samotność dla ludzi, którzy cierpią, nie są samodzielni albo po prostu potrzebują w swej chorobie uwagi drugiego człowieka. 

 Zawsze powtarzałam, że łatwiej odwiedzać zmarłych niż żywych i co? Myliłam się.  Nie odwiedzimy w tym roku nikogo, żywych nie chcemy narażać a zmarli nie pogniewają się, gdy nas nie będzie przy grobach. Przyjedziemy ze zniczem kiedy indziej. Mam ich w sercu. Jeszcze czasem zapłaczę ale jestem już gotowa by stanąć przy grobie i powiedzieć, że dalej jestem zła (bo jak można tak odejść) ale dziękuję za wszystko a najbardziej za te ostatnie lata, za słowa pewne spokoju, za słowa, które towarzyszą mi i teraz w trudnych chwilach. Wszystko będzie dobrze. 

Dziś też Cię kocham.