spacer na Polczakówkę

widok z wieży widokowej

Ze mną to jest cztery światy bo ja chodzić nie lubię, męczę się bardzo szybko i w drodze marudzę.
Pogoda jest przepiękna, las jeszcze jest intensywnie zielony zdjęcie robione kalkulatorem nie oddaje urody tego miejsca,  pachną nagrzane słońcem łąki. Chciałam oczywiście leżeć cały dzień koło basenu ale Krzysiek namówił mnie na spacer. Kawałeczek do góry a potem cały czas po równym, i tam są ławeczki, można odpocząć, całość z półtora kilometra.
Nie wiem, czy ktokolwiek jeszcze pamięta moją wyprawę na Stożek? Kto nie pamięta a ma czas, zapraszam, klik.
Ale to było dawno, bardzo dawno, mam wrażenie, że w innym świecie. Na pewno wtedy nie brałam żadnych leków, żadnych!

Miało być o spacerze na górę, do brzegu daleko.
Zaraz po obiedzie włożyłam  sportowe buty i w drogę. Jak półtora kilometra to nie ma co brać nawet wody! Odsyłam do tekstu na starym blogu.
Tu jest taka jebiście  bardzo stroma ulica, nazywa się Na Banię bo taka górka też się nazywa Bania, chyba, nie wiem dokładnie, ale jak byłam tu w lipcu to kuracjusze często pytali, czy pójdę z nimi na banię a ja odpowiadałam, że nie bo nie piję. Boże, a to chodziło o ten spacer na górę.
Góra jest bardzo stroma i bardzo współczuję dzieciakom chodzącym tu do szkoły bo ta szkoła jest jeszcze wyżej niż nasze sanatorium! Jak one tam wyłażą to nie mam pojęcia, a zimą to chyba muszą jechać na tyłku z tego stoku, na łeb na szyję!

I dziś się dałam namówić. Bo miało być niedaleko i po równym.
Idę, idę, już mijamy tę szkołę, i za chwilę rzeczywiście jest całkiem po równym. Ludzie, jak tam jest pięknie. Nic tylko siąść i płakać że się tu nie mieszka tylko w tym śmierdzącym zadymionym mieście. Nie płakałam oczywiście ale zachwycałam się bardzo i wzruszałam bo krajobraz podobny to tego z moich stron rodzinnych kiedy jeszcze nie wiedziałam że nie lubię chodzić po górach i dolinach. Wtedy to nawet mi do głowy nie przyszło żeby jęczeć i po tych ścieżynach i śliskich kamieniach pomykałam w sandałkach i nogi mi same stawały tak żeby nie wleźć w błoto a teraz to jak ten tobół lezę i tylko fontanny błota tryskają mi spod bielusieńkich najków.

Boże Klarka co ty wypisujesz. Idź już do tej wieży!
Idę i idę, i patrzę na telefonie a tam już dwa kilometry naliczone a wieży nawet nie widać. Po drodze spotkaliśmy uczniów,  mieli chyba jakiś bieg przełajowy, brawo dzieciaki, miło nam było usłyszeć "dzień dobry". Dobre wychowanie.

 Dyszę i sapię i jęczę i już się widzę jak mnie zbiera pogotowie lotnicze z powodu zawału ale jakoś doszłam do tej wieży bo mi było szkoda zmarnować tych widoków.
I ja sobie zapomniałam, że nie powinnam włazić na takie urządzenia. Wlazłam więc. I to zdjęcie zrobiłam, ale to było szalenie trudne z wielu powodów. Bo wieża kręciła się w kółko a ja trzymałam się kurczowo tej deski przy schodach i nie mogłam ani wejść wyżej ani zejść.
To jest idiotyczne uczucie bo rozum mówi, że wieża jest stabilna i na pewno się nie kręci ale jeśli tylko podniosłam wzrok znad kołyszącej się podłogi to miałam wrażenie że wraz z tą wieżą polecę w górę i runę do paryi.

Czarującego popołudnia!

Ps. Pogoda jest przepiękna i taka się zapowiada co najmniej do końca tygodnia, ale mi się trafiło :).