spokój już był

Naprzeciw mojego balkonu rośnie przepiękny świerk ale tuż za nim jest parking. Do tej pory samochodów zbyt wiele nie było ale od soboty mamy turnus wczasowy, czyli rodziny z dziećmi, a że budynek położony jest na górze, bez samochodu ani rusz.

Nie wiedziałam, że dzieci potrafią tak histeryzować przy wsiadaniu i wysiadaniu. Co jest z tymi ludźmi. Żeby ojciec z matką stali i prosili – wsiadaj, wsiadaj, wsiadaj, proszę, wsiądź. I tak kilkanaście minut.  To ciekawe jak się wożą do pracy i do szkoły. Albo nie, nie jestem ciekawa.

Scenka z rana. Rodzinka pakuje się na wycieczkę. Tata prowadzi za rękę malucha, może trzylatka, na ramieniu ma torbę, ręką przyciska do siebie jakąś dużą zabawkę. Dziecko się wyrywa, po chwili wywraca się na asfalt, płacze. Mama krzyczy, że musi po coś wrócić, i żeby tata przejął też starszą. Starsza znów tak bardzo starsza nie jest. Tata prosi ją, by wsiadła do samochodu. Mała tupie nogami histerycznie wrzeszcząc, że nie wsiądzie bo nie chce jechać.  Mniejsze przestało płakać i woła matkę. Mamo mamo mamo mamo mamo mamo.  Matki nie widać dłuższy czas. Może od nich uciekła do lasu. Ja bym uciekła.

Przed obiadem. Inna rodzina. Wysiadają z samochodu, dziewczynka w wieku  wczesnoszkolnym drze się jak upiór ale to tak się drze że myślałam że ktoś ją bije i wybiegłam na balkon. Nikt jej nie bije tylko ona bije ojca pięściami i wrzeszczy. Ojciec ją przytrzymał, ugryzła go w rękę. Chyba dotkliwie bo zaklął, odsunął dziecko i ogląda dłoń. Matka rozdarła się,  uwaga,  na ojca – co jej zrobiłeś? Dziewczynka rozdarła się na nowo – nie kupił mi, nie kupił! Matka przykucnęła i zaczęła małej  tłumaczyć  że kupią jej jutro ale mała złapała ją za włosy i zaczęła okładać po głowie pięścią. 

Boże, co też współcześni rodzice muszą znosić. 

Po kolacji. Trzy dziewczynki gonią się pod moimi oknami i krzyczą, wyzywają się i kłócą. Nie wiem jak ja wytrzymam końcówkę turnusu, kucharka wie że lubię dzieci ale długo się gotują.