o nadinterpretacji

W poprzednim poście napisałam o tym, że moja wnuczka wita się ze mną i opowiada, że nie płakała w żłobku. Moje kochane czytelniczki! Mam wrażenie, że zapominacie, jak to jest z uczuciami dziecka, które ma dwa lata i trzy miesiące. Jak to jest z uczuciami, z opowiadaniem o nich, jak to jest z dwulatkiem, który musi poradzić sobie z mnóstwem bodźców i jak dwulatek się zachowuje.
Hania jest małym dzieckiem, jest niezwykle pogodna i mądra, ale to dwuletnia dziewczynka! Ma prawo do płaczu nawet bez powodu, i myślę sobie, że w ciągu dnia wszystkie dzieci kilka razy płaczą - i te domowe, i te żłobkowe. Bo są głodne, bo nie chcą jeść, bo są zmęczone, bo chcą biegać jak wyścigówka, bo chcą marchewkę, bo nie chcą marchewki, bo zrobią bam, bo Emilka gryzie, bo Emilka płacze, i tak dalej, i tak dalej. Hania oznajmia mi, że nie płakała, że dobrze się bawiła. Bardzo często chwalimy Hanię słowami "jestem z ciebie dumna" - na przykład kiedy pomaga rozwiesić pranie albo gdy pięknie posprząta swoje zabawki. Dlatego dziewczynka często pyta - jesteś ze mnie dumna? Oczywiście że jestem, jestem zachwycona jej samodzielnością, jej wesołym usposobieniem, jej znajomością piosenek i wierszyków, jej wspaniałym rozwojem. Jestem dumna, że chwalą ją panie w żłobku bo znakomicie sobie radzi, potrafi się skupić, mówi pełnymi zdaniami, używa słów "proszę bardzo, dziękuję, przepraszam, pyta innych jak się czują, (kota też) wita się i żegna.
Ale nadal pamiętam, że to jest dwuletnie dziecko i ma prawo krzyczeć, płakać, złościć się, choć prawie tego nie robi.
Doprawdy nie ma potrzeby doszukiwać się drugiego dna w mych słowach. Hania bardzo lubi swój żłobek, a nawet możemy ten żłobek polecać innym rodzicom jako miejsce bezpieczne i zapewniające dziecku doskonałą opiekę i rozwój. Proszę bardzo link.