a w sobotę po świętach

Wróciłam z pracy. Tak sobie myślałam, ścieląc kolejne łóżka, że nasi goście całkiem nieźle spędzili świąteczny czas. Bo tak - doba u nas kosztuje niecałą stówkę za dwie osoby w pokoju z łazienką. Można sobie przyjechać do Krakowa na dwa czy trzy dni, połazić po mieście, wyspać się (do dziesiątej się nie tłuczemy), jeść to, co się przywiozło albo coś kupić na mieście, pić tak samo ;), i nie słyszeć - zjedz jeszcze serniczka, spróbuj tego makowca, a rybka, dobra w tym roku?

Nie mam potrzeby uciekania z własnego domu w święta, ale rozumiem ludzi, którzy taką potrzebę mają. Nie gotować, nie pichcić, nie sprzątać, nie czyścić kaloryferów od środka, mało tego, nie trzeba kupować choinki, ubierać jej a potem rozbierać, czego nie lubię jak nie wiem co ale dawno nauczyłam się delegować zadania.
I tak było w tym roku - zespół pod dyrekcją Klarki lepił pierogi i uszka, kroił sałatkę i piekł pierniczki, a potem to już mnie nic nie obchodziło, odpoczywałam jak królewna na swoim łóżku. Hania przychodziła i pytała - babciu, chora jesteś czy zdrowa? Bo tak leżałam całe święta odłogiem.

 Co tam dalej było. A, prezenty. Nie ma nic piękniejszego niż radość dziecka z prezentów. Nasza Hania umie się cieszyć przecudnie, ale to, co zrobiła tym razem, nadaje się na osobną notkę.

Ale dziś mam czas to napiszę bo nie wiadomo jak to dalej będzie, jak jestem w pracy to nie mam kiedy pisać a jak wracam to mi się nie chce.  Klarka ty leniu jeden.

Hałhał

Hania dostała rok temu pluszowego psa, z którym się nie rozstawała. Kto ma dziecko to wie, jak wygląda taka zabawka, wzorcowy przykład maltretowanego pluszaka. Oszczędzę Wam szczegółów. Problem jest taki, że bez psa nie ma życia a z psem wstyd wyjść.To podobnie jak z niektórymi facetami - wygoda w domu wstyd na ulicy.
Bydle (Hałhał) jest prane co tydzień, prane i wirowane,  ale co z tego. Choć nie żre to i tak często ma na sobie żarcie i picie, o glutach i łzach nie wspomnę. Od tego prania zrobił się chudy i blady  jak na zdechnięciu. Dlatego przekopałam internet w poszukiwaniu dublera i znalazłam! Zakupiłam, i jak pamiętacie, zgubiłam. Znalazłam kolejny raz i wsadziłam do wora a wór pod choinkę.

Nadeszła ta piękna chwila. Jeden prezent, drugi, trzeci. Ze wszystkiego radość, zabawa, próbowanie. Aż przyszła kolej na czarny wór. Hanusia podeszła do niego niezbyt ciekawa, bo już  zmęczona, za dużo bodźców, za obfity ten dzień dla takiego malucha. Z trudem wydobyła zabawkę z worka i przez sekundę nic nie mówiła aż wreszcie rozległ się pełen radości okrzyk - mamusia, mamusia Hałhała! Mamusia przyjechała do niego, znalazła go! I dziecko wzięło Hałhała do drugiej ręki aby pieski mogły się uściskać i dać sobie buzi. Patrzyliśmy na to jak zaczarowani.  To była chyba najpiękniejsza chwila tego wieczoru.

Jeszcze jak Krzysiek otworzył wino z lokalnej winnicy i okazało się całkiem dobre warte ceny to też była przyjemna chwila.