piątek

Piszę dziś bo jutro mam dniówkę a w niedzielę to nie wiem od czego zacznę, tyle planuję.
Wszyscy wklejają zdjęcia jesieni, i bardzo dobrze bo jak wyjeżdżam z domu po szóstej rano  a wracam o ósmej wieczorem to przynajmniej na zdjęciach widzę jaka jest pora roku. Mamę wypisali ze szpitala z czego bardzo się cieszę bo po pierwsze jedno zmartwienie mniej a po drugie to nie wiem czy bym tak długo mogła kursować.
Powinnam już dawno znać teren szpitala bo leczyła się tam moja siostra a potem mama i teraz znów, a ja jak wychodzę z budynku to zamiast do bramy to trafiam na najbardziej odległy parking albo gdzieś pod ogrodzenie, i taka skołowana włóczę się po ciemku aż wreszcie pytam przypadkowe osoby gdzie jest jakiekolwiek wyjście.
W pracy - lekko nie ma ale jakoś tak po ludzku. Dawno tak się nie czułam. Normalni ludzie, bez kłów jadowych na wierzchu. Ups, mnie wyrosły i użyłam.

 Piekielność ze mnie wylazła.
Wczoraj spotkałam nauczycielkę ze starej pracy, która mówiąc kolokwialnie jechała po mnie jak tylko można jechać po sprzątaczce w firmie.
Młodsza ze dwadzieścia lat ale pierwsza się nie odezwała, więc zrobiłam to ja w myśl zasady, że kłania się ten kto mądrzejszy i grzeczniejszy.  Bo stałyśmy na jednym przystanku mierząc się wzrokiem.

 Jestem od ciebie dużo ładniejsza i zgrabniejsza - pomyślałam i powiedziałam z czarującym uśmiechem - dzień dobry!
Odpowiedziała,  a ja zapytałam, co słychać w firmie. Wysłuchałam lamentów jak ciężko i jakie to posłannictwo niewdzięczne a na koniec padło pytanie - a pani co teraz robi?
Diabeł siedzący na moim ramieniu dźgnął mnie widłami i kazał powiedzieć - a piszę!
- Aplikacje - zakpiła pani.
Nie, pracę miałam zanim od was odeszłam, a piszę bo jestem blogerką i może nawet powstanie jakiś reportaż wcieleniowy, kto wie. O,  to mój autobus, wszystkiego dobrego życzę - zakończyłam.

Zanim weszłam do szpitala, diabła strąciłam i został tylko ten aniołek na drugim ramieniu. Bo kiedy odwiedzam mamę to jednocześnie korzystają z tego wszystkie panie w szpitalnym pokoju.
Niech mi pani podłączy telefon, poda łyżkę, otworzy jogurt, zobaczy czy ta kroplówka spływa...

Dziękujemy z mamą z całego serca (już w dobrej kondycji) za życzenia!
Ludzie są dobrzy.
Dziś też Cię kocham. Tak, Ciebie. Uśmiechnij się.

Dopisek
Trzy lata pracowałam w szkole i trafiły mi się zaledwie dwie nauczycielki traktujące mnie z wyższością a nawet z pogardą, myślę sobie, że w każdej grupie zawodowej trafia się ktoś zadzierający nosa zachwycony swoją pozycją. Dlatego nie chciałabym, aby moim czytelniczkom pracującym w szkole było przykro kiedy będą czytać komentarze.